Autoretrato

Autoretrato de Antón, (maio do 2008)

Manuel Penín, a pintura da memoria

Estes días chegoume unha agradable sorpresa. Tiven novas dun pintor, Manuel Penín, que vive en Ourense, da familia dos Penín, de Folgoso, onde pasou moitas tempadas.  Andaba por Barcelona en busca de novos retos. O catálogo que teño entre as miñas mans é proba dun importante esforzo que xa deu moitos froitos. Estaría ben poder contar con unha mostrar da súa obra no Castro. A ver cando se anima a organizar unha exposición. O escritor Fernando Arrabal dixo del o seguinte:

"Penín ajusta sus pulsiones a la sombra de su pasión, con el fin de avanzar a lo largo de la senda de los venideros tiempos / Las cosas

fugaces se vuelven eternas, y los paisajes tan emocionantes como los siglos que fluyen / Que de vez pinta o dibuja los decorados de su
vida, de su infancia, de sus orgasmos, con la esperanza de recobrarlos más tarde conforme con sus deseos en su memoria / Concibe su
obra como un extravío de lucidez. La felicidad duerme con una sonrisa de fiera, los ojos entornados / Forma y fondo, espíritu y delirio, de
todo punto semejantes, se unen para hacer uno / Dominando sus temores, deja en el olvido los infortunios, la inutilidad y pinta / Las
formas, despertando su espíritu, se lo llevan hacia un mundo de voluptuosidad y de estética donde todo parece situado bajo la misma
estrella / Sediento de eternidad Penín aspira a permanecer, lividinosamente, cara a cara a solas con su creación / Delante de su obra,
su existencia, a veces, es tan bella como superflua / Sus crepúsculos son menos resplandecientes que sus albas, pero todos ellos cantan
alabanzas / Se diría que sus creaciones nos miran con mansedumbre y encantamiento. Cuando el sol pone término a su estancia, Penín
convova las bodas de la sombra y de la noche por su arte del espasmo y del frenesí.

Estamos no mapa

Ver mapa más grande

Nas últimas actualizacións de imaxes de google maps aparece Castro Caldelas nunha foto dende o aire. Estiven xogando a acercarme, a voar por riba das casiñas do cimadavila e ver aquela casa, aquela leiriña, aqueles espazos da memoria e descubri-las formas dende o punto de vista dos deuses. A densidade dos soutos, a estrada de Monforte que envolve a vila nunha aperta de serpe. As zonas vellas, coas súas cubertas de tella, e as modernas, coas súas cubertas de pizarra. As rúas novas que se foron abrindo... a importancia da estrada principal na configuración do novo Castro. É a posibilidade de unha nova mirada sobre nós mesmos.

Crónica da crisis en Nova York

Son moitas as novas da crisis na que se atopa a nosa economía. Pregunteille a unha amiga como andaba a cousa polo Norte e onte recibín un correo desta caldelá que vive en Nova York dende hai anos. Jackie traballou moitos anos para Iberia, recibindo as persoalidades españolas no aeroporto Kenedy e hoxe traballa organizando cruceiros polo mundo, dende a cidade dos rañaceos. Pareceume interesante compartir a súa achega da cruda realidade pola que están a pasar moitos americanos e pode que algún dos nosos paisanos.

Ola,
Eiqui, do outro lado do charco, nótase bastante a crisis, pero creo que é moi parecida a crisis que vive España, polo que me conta unha amiga. O porcentaxe de desemprego creceu... só decirche que a Ford despediu a 30.000 empregados a semán pasada; O Citibank pechou un montón de sucursais, do mesmo xeito que outras compañías. En canto aos traballos estan moi escasos; eiqui, na nosa compañía, viñeron a presentarse persoas que se demasiado cualificadas para os postos que temos, pero asi están de desesperados. A construccion avanza moi pouco; o Concello non ten cartos para asumir os custes. A empresa privada xa nin falemos... A xente perdeu e segue perdendo as súas casas, aínda que Bush fixo unha lei para darlles mais tempo os morosos para recuperarse. Un pouco tarde. É o momento para invertir, se tes os cartos, claro, posto que os intereses baixaron e os prezos tamén, pero a xente ten medo.

Escoitei de xente vendendo as súas xoias, a xente de idade comprando comida de animais domésticos, de can e gatos para alimentarse. E ata os refuxios para animais, xa non poden mais, xa que cada día reciben máis, xa que os seus donos non os poden manter.Isto vino fai uns días. Nos supermercados a xente está pagando con "food stamps", con cupóns que lles envía o goberno, aínda que isto xa o vira antes en Queens agora tamén o véxo por onde vivo. E o noso futuro, os estudantes veno moi negro, as axudas do goberno son cada vez menos; como sempre a clase media é a que mais sofre neste sentido. Aqui a educacion Universitaria é moi costosa e os prestámos aos estudantes fáiselles cada vez mais difíciles. E se a xente legal sofre imaxinate os ilegais. Dise que para este verán a gasolina subira a mais de 5.00$, o gallon, etc. etc. e todo o que isto leva.
Imaxínome que iste ano non teredes "o pracer" de ver a moitos "gringos" por Galicia este verán. Os prezos do avión subiron polo menos uns 300$, por billete dende Neva York. E ao sumar a isto ao das eleccións para a Presidencia, temos un cadro non moi alentador. Dise que estamos no centro do furacan, esperemos que o resto da tormenta pase axiña.

Unha aperta

Jackie Penailillo