Castro de Baroña

Di Estrabón que os habitantes deste castro eran "belicosos"...,pode que non fora doado romanizalos, o que é seguro e que tiñan medo, moito medo, a vida non debía de valer un can...dúas murallas, a topografía desta pequena península e a dureza do mar que a rodea dinos que era un bo lugar para defenderse, vivir, pescar peixe e marisco. E a auga...?, de onde viría. Paga a pena achegarse ata alí e sentir a forza da natureza e a pegada da cultura castrexa.

Enviado desde mi iPhone

O que move ao home

Antón, gustouche o paseo de onte...?, si, e gustache Alba...?, está ben... é graciosa.

Nin Antón, nin Mariña se queixaron onte das subidas as cimas de Muros e Carnota en busca de castros, petroglifos e escritos nas pedras. Guiados por Juan e na compañía de Alba e Andrés vamos seguindo a pegada dos homes daquel tempo. Penso no que movía ós homes do neolítico a subir ata estas cimas do fin do mundo a escribir nas laxes e rochos. Debuxos de barcos, figuras humáns, espiráis que representan o tempo... os ciclos, o control das estacións, como moitas culturas a observación do tempo para poder controlar a agricultura.

Enviado desde mi iPhone

Praia da area maior

Enviado desde mi iPhone

Pozas na praia de Carnota

Unha primeira ollada a grandiosa praia de Carnota, con Juan e Salomé, xornalistas, amigos vellos, anfitrions, resgatados do tempo, boa conversa..., sempre que poden escapan estas terras duras e fermosas do fin do mundo, a apropiarse da súa luz, do seu orballo, dos seus montes, dos seus olores e sabores.

Enviado desde mi iPhone

Scoott Bankert e os nomes

Scott Bankert, profesor de cine na univerdidade de Nova York, que casou ca miña prima Debby anda estes días facendo un traballo en París. Onte recibín un correo no que amosa a súa preocupado por unha nova que leeu por ahí. Pareceme interesante compartilo en máis alá...

"...pero que miedo tengo yo – te imaginas si combiaria los nombres de los pueblos de galego para castellano. No es possible, no? Los nombres indican el sabor del región – la alma, la faceta secreta y mistica de la cultura– no puede cambiar los nombres sin perder todo. Obviamente yo no estoy de Galicia – pero me sinto mucho cada vez que yo paso por un pueblito con el sinal en Galego. Es un aspecto muy remoto – muy autóctono – y como tú sabes todo eso existe por la idioma – por la comida, por la calidad de luz de sol, y la lengua. Te imagines Carballiño por Roblecito o Muíños por Molinos o Xermade por Germade. Mí cosa favorita de Galicia despues de la familia allí y la comida y el paisaje son los nombres de los pueblos. Estes nombres rebotan dentro de mi cabeza – juegan con mi imaginación. Di me que no van a cambiarlos! Por favor! :)

Enviado desde mi iPhone

Ollo cos cativos

Mariña fixome prometerlle que iríamos a camiñar cedo pola praia da Abelleira. Pola noite o mar chegaba ata o peirao, hoxe fuxiu centos de metros. A miña filla di que camiña por debaixo do mar, mentres recolle conchiñas de berberechos, ameixas, mexilons...chega Mari Carmen da cofradía... "...hai moitos que co conto dos nenos levan marisco para un paella..."

Enviado desde mi iPhone

Nun lugar de Muros

Logo de atravesar a panínsula, de costa a costa, con parada en Tudela e Burgos, chegamos a Muros, nas rías altas. Unha semán para ver o mar, explorar esta parte do país, e logo pasar uns días no Castro, no centro do mundo...

Un museo pra Atapuerca

Descubriron que os ancestros eran caníbales... que todo se fixo con duas pedras e un cerebro... "...Sen coñecer todos os avatares do pasado non podemos afrontar os perigos do futuro, di o peleontólogo, Eudald Carbonell, gran divulgador dos segredos de Atapuerca.

Enviado desde mi iPhone

Luisa de Folgoso

Axudante do seu marido, Antonio, sastre en Castro Caldelas, nos 50. A confección non daba para moito e a vila ía a menos, pronto marchou ca súa familia a Barcelona, mil traballos, mil aventuras...a mama de Emma e Armando, menudo par. A súa casa foi sempre máis ca un centro galego para o seus veciños. Gratitude, as veces, e esquecemento outras. Moi aprecida e cómplice da miña mai. Si de min dependera tería a medalla Castelao ou a Creu Sant Jordi, pois ás duas identidades serveu esta muller boa e xenerosa.

Enviado desde mi iPhone

Mel, a nosa gata

MNAC, el romanic des del 1934

Cita con Matilde

Matilde é bruxa, meiga..., como quen é mecanico-dentista, vive en Badalona, para ser máis precisos, tocando a Santa Coloma. Viste de branco, con dúas grandes amapolas negras nos seus cabelos. Gusta da pintura, temática das bruxas... A súa casa está ateigada de cousas do pasado, soio a súa enorme tv. de plasma nos devolve ao noso tempo... ten oitenta anos, mentres recorremos a súa casa, repite "... yo no quiero morirme...". Ainda que bruxa ten problemas cos veciños, os seus poderes non lle sirven, ahí é onde entro eu.