"O Polico", perfil dun caldelao.

Se non saes nunca de Ítaca vives sempre nos brazos de Penélope, as sereas no Castro son de montaña e a memoria non é tan fráxil. Polico é contemporáneo meu. O 64 deu bo viño e xente coma mín e como él. É das poucas persoas que sempre atopo no mesmo lugar do tempo, o mesmo sorriso e a mesma actitude ante a vida. É Polico porqué xa o era o seu pai. Mentres bebemos uns llintonis no "Listo" e fuma sen parar cóntame as súas conquistas interiores... as cousas de agora e de antes... o que non se ve, o tempo que pasa, máis parece estar detido.

Enviado desde mi iPhone