O Priorat, a Ribeira Sacra catalana

Na provincia de Tarragona, perto de Reus e do mar, atópase a comarca do Priorat, terra de viño, aceite e auga, como reza a publiciadade desta zona de Cataluña que ten moitas similitudes coa Ribeira Sacra.

Encoros, socalcos, viño, románico e lendas. A denominación de orixen do “Priorat”, con duas subzoas —Montsant e Priorat — gañou nestes anos prestixio e sona.



Lexos quedan os tempos do viño do Priorat como sinónimo de viño de mesa, con escaso prestixio.

Os seus viños, representados por multitude de marcas, entre elas a do cantautor Lluis Llach, alcanzaron agora gran prestixio e atópanse entre os máis valorados do país.



No fermoso pobo de Siurana, unha atalaia aparentemente inexpugnable, visitamos os resto do castelo onde os mouros resistiron ata o últjmo momento. Conta a lenda que a raiña moura, antes de ser atrapada polos cristians, galopou a gran velocidade saltando ao vacio. O seu corpo nunca se atopou, máis na pedra quedan as marcas do seu cabalo, que intentou frear.

O Caldelao C.F. mítico

Agora que O Caldelao C.F. renace con forza, impulsado polo Cuchú Baldonedo e o Carlos de Vilanova compre sacar esta foto de O Caldelao C.F. mítico, o Caldelao C.F. dos inicios. Son os felices oitenta. Alguén decidiu facer un campo de futbol no Texo, logo veu o noso equipo, moita forza e pouca técnica, pero algún partido gañamos, como non íamos a ter enerxía si entrenábamos a carón das torres de alta tensión. Canto pelo, que cores, que peiteados… é certo, houbo outro Caldelao da xeración dos sesenta, pero ises xogaban soio nos Remedios e algunha outra festa floral, de mítico nada.

Reinventar as feiras

Hoxe “El País” publica unha foto moi fermosa que ilustra unha nova sobre a feira de Monterroso. A feira de Caldelas tamén tiña sona máis alá do seu ambito propio, era o punto de encontro de unha xeografía humán moi aislada, que aproveitaba as feiras para conectar co mundo. Parece que en Monterroso están a reflexionar sobre o presente, pasado e futuro destas feiras tan importantes para economía local, ata fai pouco. Un bo ejemplo a ter en conta por os caldelaos antes de que a nosas feiras morran completamente.

O Sil, a súa auga e o catamarán

Cos seus 17 encoros o Sil está prisioneiro na maioría do seu curso mostrandose dende fai anos cunha apariencia que non é a súa. Xa fai tempo que as augas están baixas e podese ver o seu antigo orixe, de rio máis modesto, cas súas estradas e pontes anegadas. Iberdrola anda facendo obras e por eso agora as augas están así, parece que os catamaráns non poden circular nestas circunstancias e están causando, según puiden escoitar polo Castro, moitos perxuicios a restaurantes, bares e casas rurais. Nas democracias modernas quen causa un perjuicio ten que reparalo, pero para iso hai que organizarse e ser forte ou parecelo, e ese é un camiño que hai que percorrer.

Antón, entre a PSP, a DS e o novo curso

Antón cambiou a súa PSP por unha DS. Da súa relación con José, un novo amigo do Castro, saiu a firme convicción de que o futuro pasa pola DS. Antón insiste en que baixe de Internet de golpe 40 ou cincuenta xogos, coma fai todo o mundo, dí él, logo pregunta… que é iso de piratear..?. A foto está feita en Oaxaca nun fermoso patio dunha casa que da a rúa Alcalá, onde se atopa o restaurante Os Danzantes. Case se sente o chorro da auga que corre pola fonte.
Xa bule de novo a vida na Floresta, maña comenza un novo curso e as lembranzas de Oaxaca empezan a ser borrosas.

Retrete sostible

Retrete con cisterna no exterior. Castiñeiriño,
Santiago de Compostela.

Muros vexetais

Muro de cactus no xardín botanico do Mosteiro de Santo Domingo en Oaxaca.

Ana e Jose, 25 anos de matrimonio

Debaixo de un carballo de 100 anos, na aira da casa da Airexa, Ana Sotelo e Jose Pulido celebraron os 25 anos do seu matrimonio. Baixo a sombra protectora desta árbore, que según a aboa Matilde cando ela naceu xa estaba alí, este matrimonio cincuentón xuntou aos “Bilbirichos”, algún “Chiquito” e xente de Bóbeda para dar conta dun churrasco e outras viandas. Lástima que os brazos do xitano non fosen máis longos.

Coti, sentado no medio do matrimonio poñía espacio e freno a temperatura que ainda hai entre a da Airexa e o de Bóbeda. Cándido, ao fondo, que vive entre O Castro e Nova York e anda moi preocupado polas perdas na bolsa, saudaba en plan estatua da liberdade. Lola estaba moi leda na nova fase dos seus recuperados amores. A aboa Matilde miraba para todos, leda de ver a tanta familia xunta. O Domingo, que vive en Nova York, chegou a ter tres traballos e acabase de xubilar, decía que non sabía que facer con tanto tempo. O Pepe falaba da bravura dos seus bois e da súa sorpresa ante a prohibición dos toros en Catalunya. Jose facía un profundo análisis das razóns da ciudadanía catalana e remataba decíndo que eran sospeitosos de facelo soio por amolar, soio por amolar…

Romina estaba ausente e escondíase detrás de unhas gafas, ainda non fora a dormir. Miguel daballe duro ao churrasco facendo acopio de forzas para iniciar a carreira de arquitectura. Bene escoitaba atenta a Fabiola, Lucita e Ana que falaban da viaxe que van facer a principio de setembro ao interior da selva Peruana, a unha misión que se ocupa de atender a 300 nenos.