Hai un paraíso. Non está no caribe. Está a 1500m de altitude, en Oaxaca, nun mosteiro no centro da cidade, adicado antes a Santa Catalina de Siena. O seu uso foi cambiando cos tempos. Perto de 400 monxas vivían eiqui, logo ca revolución e a desamortización dos bens das congregacións relixiosas pasou a ser cárcere, logo oficiñas do concello e hoxe hotel, un hotel xestionado por a cadea “camino real” da familia galega de Avión, Vázquez Raña. Catro grandes patios cheos de árbores e prantas e unha alberca, converten a este establecemento nun verdadeiro oasís no centro da cidade de Oaxaca. Resulta moi interesante ver como a orde dos Dominicos soupo utilizar nos tempos de Cortés aos artesans indíxenas que aportaron as formas da súa tradición na decoración dos arcos, portas e murais.
No hay comentarios:
Publicar un comentario