Dende o alto do castelo, dende a xaneliña do vixia, Mariña-Xoana bota unha ollada á vila. Decatase que dende alí as casiñas e os coches son de xoguete, as persoas son como formigas. Un soio dedo da Mariña e máis grande que calquera casa da vila.
Onte, a Mariña-Xoana cumpriu dous anos e tivo festa de San Xoán. Para a ocasión, un amigo, Isam de Nador, mercou carne de cordeiro nunha carnicería arabe do barrio do Raval e estivo durante horas preparando unhos auténticos pinchos morunos con especias, gengibre e follas de menta que lle dan ise olor e sabor tan especiais. Milagros, unha menorquina afincada hai moitos anos en Barcelona, trouxo un roast-beaf de boi que estaba para chupa-los dedos. Saboreamos tamén un exquisito Sushi preparado por Fátima Miralles e logo da tradicional coca de Sant Joan, outra Fátima e a súa irmá Jasmyna preparon un delicioso té árabe que acompañamos con pasteliños . Viñeron moitos amigos que coinciden en Barcelona dende procedencias moi diferentes, Italia, Inglaterra, Marruecos e Galicia.
En Cataluña, o mesmo que en noutros sitios, a noite de San Xoan é unha data moi celebrada. Hoxe as fogueiras foron sustituidas polos petardos que as veces resultan insoportables. Celebrase o solsticio do verán. A natureza, o home e as estrelas celebran unha festa cargada de poder e de maxia. As fadas e deidades da natureza andan soltas pola terra. Os labradores dan as grazas polo verán, as colleitas, as froitas e por ter máis horas para cumplir os seus traballos e entregarse a diversión. E o momento para pedir a fecundidade da terra e dos mesmos homes, ademáis hai que almacenar alimentos para pasar o outono e o inverno.
Pensabase que o sol non voltaría o seu esplendor total, pois despois destas datas os días eran cada vez máis cortos. Por iso se facían fogueiras nos cimas das montañas e o longo dos rios, na mitade das rúas e frente as casas. Facíanse procesións de fachons e botabanse rodas ardendo polas veiras das montañas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario