O ratiño dos soños, unha produccion galega

A animación galega está poñendo en marcha unha importante industria de entretemento para os cativos. O ratiño dos teus soños é unha produccións de Xulio Fernández, de Filmax, un galego de Lugo que fixo fortuna en Barcelona e que vai camiño de convertir a súa empresa en unha das productoras máis importantes do vello continente. O ratiño dos dentes é unha película que recrea o mundo do ratiño que troca dentes por moedas. O ratiño obtivo un Goya na pasada edición deste premio.

Caldelas, o universo poético de Xoán M. Casado

Esta tarde foi presentado no Centro Galego de Barcelona un libro de Xoán Manuel Casado, "Crónica Persoal". O libro conta con poemas que xa foran publicados na revista Grial e unha escolma de outros poemas inéditos. A edición foi preparada por Xesus Gonzalez Gómez e o libro editado por o P.E.N. Club. Estaba prevista a presencia do seu presidente, Luís González Tosar, que non poido asistir por problemas de saúde. O libro foi presentado por Xesus González, Ana Jorcano, a dona de Xóan Manuel, e Basilio Losada.

Basilio falou da temática e o universo poético de Xoán Manuel, dos primeiros pasos na literatura, das súas visitas ó Centro Galego co seu pai Manolo Casado, dos intelectuais (Otero Pedraio, Francisco Fernández Riego, Alvaro Cunqueiro etc.) que viñan ó Centro Galego e logo pasaban pola casa de Rambla Cataluña. Da lingua secreta na que falaban os maiores, o galego, do mozo que se convertiu nun poeta. Da Galicia que, para él, era o Castro, da súa habitación cos debuxos de Vicente Risco e do Comercio Novo, como introductor da modenidade en Caldelas. No acto había moitos caldelaos.

Xesus Gonzalez foi entrevistado por vieiros con motivo da edición deste libro.

Conversa en Bos Aires

Mellora da rede de auga

Como xa dixera noutra entrada, o Concello anda mudando a rede de auga. Vellas tuberias de fibrocemento son sustituidas por tuberías de PVC. Alguns veciños xa notaron o cambio e dan conta de que a presión da agua mellorou moito.

Onte faleceu Castor Baldonedo

Logo dun duro final, faleceu Castor Baldonedo, o barbeiro do Castro. Tiña 86 anos e estaba casado con Elisa de Santatecla. A súa barbería estaba situada na Carretera de Ourense, no número oito, a carón da tenda de ultramarinos do Glorioso (Pai do Milucho), e enfrente do Bar Pote. Era fillo de Bernardino Baldonedo, canteiro de sona que viñera de Lalín e que se estableceu no Cimadavila. Pertence a unha das familias máis numerosas do Castro (a saga dos Baldonedos). O Castor era un tipo muy discreto e nobre, que tiña un gran sentido do humor. Traballou como peluqueiro e barbeiro gran parte da súa vida, logo pasoulle o testigo ó seu fillo Pepe (Comercio Novo), casado ca miña tía Lucita, e agora continua a tradición, o seu neto Andrés, que logo de estudiar e traballar en peluquerias de Barcelona, estableceuse na cidade de Vigo. Con Castor desaparece unha das persoaxes da intrahistoria do Castro. Unha persoa que atesoraba moitas anécdotas da vida caldelá, da última mitade do século XX.

Marina volta ó Castro

O día oito faleceu Marina Alvarez, a nai de Carlos, Charo e Mercedes Canal, e aboa de nove netos: Charo, Luis, Beatriz, Paula, Ruth, Diego, Adriana, Marcos e Carlos.
Marina naceu en Vigo, no ano 1918, o ano da gripe. Os seus pais tiñan unha tenda de ultramarinos no barrio de Casablanca, no corazón dunha cidade que deixaba de ser pouco mais que unha aldea e crecía polo pulo do porto e o tráfico incesante de emigrantes. O seu pai, Manuel Alvarez López, que nacera no Castro, traballaba no Banco do Rio da Plata e invertía en accions de unha compañía de aviación que nunca chegou a voar. A epidemia de gripe extendíase, as rúas de Vigo estaban valeiras e a nena caeu enferma. A parella tivera un fillo que morrera antes de nacer Marina e non soportaban a idea de ver morrer a outro fillo na casa.

Así que o pai decidiu levar á pícara, por un tempo, as terras altas de Caldelas, á casa dos seus pais. O cariño e o embeleso co que a acolleron os seus abós e a súa tía Fé fixo que xa non os abandoara ata casar con Celso Canal, recén acabada a guerra.
Marina criouse entre as faldas da súa aboa Carmen, que era mestra i que lle enseñou a leer nos xornais, e coa súa tía, Doña Fé, nos fogons do Hotel Celta (pensión fundada na decada dos anos 20, no rebulir das ideas identitarias celtas). Ainda hai xente que lembra a precisión e cariño cos que cociñaba Doña Fe e que ista legou a Marina e tamén a outras mulleres da vila. Cando a miña mai, Pepita, empezou a aventura do restaurante tivo sempre perto o consello de Doña Fe. Mais as enseñanzas da Fe non tiñan soio por obxeto a cociña. A Fé e a súa aboa Carmen inculcáronlle un espitiru recto, o respeto polo saber e unhas normas de educación moi estrictas, que ela transmitiu os seus fillos e netos. Decía sempre Marina que ??é mais importante saber sair que saber entrar? nos sitios.

Marina sempre estivo moi ligada ó Castro. Dende a morte do seu marido, instalouse de novo no Castro, ainda que non se prodigaba moito. Era unha muller moi discreta, moi volcada na súa familia e con ideas propias. Así que Marina facía pouca vida social. O seu tempo transcurría na cociña desde a que podía divisar todo o val, unha paisaxe que nunca se cansou de mirar, e nesa inmensa galería dende a que todo se ve e apenas te ven.

Marina adoraba a casa das lembranzas da súa dulce nenez. Cada día almorzaba sentada nunha mesa mirando pola fiestra que da a ribeira e despedía o día mirando as fermosas postas de sol. Pola mañá abría o bastidor que da a casa do Rafael e sacudía as faragullas do día. Sempre estaba activa, lavando, fregando, planchando, cociñando. E facía cada cousa, ata as mais pequenas, con mimo, con toda a atención e coidado. Incluso cando estaba soia. Porque un construese tamén nas pequenas cousas, nos actos cotians. Paseaba ata os xeranios que tiña nun lado da galería, botáballes un chisco de auga e voltaba ó mirador da galería, con aquelas cómodas hamacas, para ver pasar o tempo. Ocupábase en ordear as roupas e obxetos dunha casa chea de habitacións que noutro tempo foran o hotel da vila. A vida foi fuxindo desa casa; primeiro desapareceu a malladora, así era como lle chamaba Doña Fe a maquina de discos que había no Bar Galicia, e desde que Marina enfermou ninguén voltou a tender na parte de atrás da casa. Fai uns días voltou o Castro e, tal como lle houbera gustado, tivo un enterro discreto. Agora descansa, logo dun final demasiado largo e duro, entre dous vellos cipreses, no camposanto do Cimadavila, coas vistas da ribeira das que tanto gustaba.

Que houbera pasado se nevara sempre como nos 70

Logo de moitas anos ser ver a neve en abundancia fumos a pasar a noite bóa os Alpes franceses (Avoriaz). Guiados pola experiencia, neste terreo, de Xaime e Beatriz e, ca idea de que os cativos estiveran uns día respirando aire limpo nas alturas, xugar a esbarar pola neve nos trineos e facer monecos de neve. A 3000m de altitude, con un sol pouco madrugador, pola altura das montañas dos Alpes, a presión e a sequedade fai doer a cabeza, se non se bebe abundantemente.

Avoriaz é un gran centro de ocio, aberto no inverno e no verán que conta con miles de apartamentos e apartahoteis especializados sobre todo no negocio da neve. As cousas están tan fáciles que incluso nós, sen saber moito, logo dunhas horas de clases, puidemos esquiar por pistas verdes e azuis e disfrutar da sensación de liberdade que da baixar esbarando por unha montaña a carón de paixases impresionantes. Unha estación onde os coches non poden entrar e todo se fai con trineos, sen peligro para os nenos facendo que sexa un espacio moi tranquilo e agradable.

O forte movemento económico que se produce nesta estación fixome lembrar os anos 70, cando era un cativo e o Castro, nos primeiros anos da estación de Manzaneda, igual ca Trives, recibía moreas de clientes en busca de hospedaxe, restaurantes e bares. Como houberan evolucionado as nosas bisbarras??, cales serían as vías de comunicación, como estarían as vilas e aldeas?? Daquela a riqueza dos días de neve cubría a pouca rentabilidade, no sector da hostelería, do resto do ano . A clase media das grandes cidades de Galicia acudía en masa a practica-los deportes de inverno, na única estación de Galicia. Cando o Hostal España e a Viuda estaban cheos, a xente víña de volta e, o Blanco non tardaba moito en ocupar todas as súas camas. Xa sabíamos que cando había neve acabábamos dormindo no faiado. Ocupabanse incluso as camas libres da casa da Sra. Aurora, da maruxa dos Pilos, da Perfecta e así ata que non quedaba unha soia cama na vila. Logo a neve deixou de ser abundante e iste resplandor de progreso pronto se eclipsou.