A 2800m. de altitude, mentres recuperamos o alento cun té quentiño, penso no sorprendente que resulta este pequeño país, de 400km2 e 90.000 cidadans, ubicado nas altas montañas dos Pirineos e sobre o que España e Francia comparten unha especie de tutela. A ollada circular, desde este platiño voante, panorámica acristalada, que resalta as impresionantes cimas, moi fermosas, cas primeiras neves do ano. Este pais ten 65 cimas, de máis de 2500m. de altitude. A lingúa oficial é o catalán, con algunhas variables fonéticas.
Xa non é un páis onde mercar barato, eiquí merquei unha cámara analógica no 85. Hoxe, soio aforras o IVA e, ainda así as colas neste país, que se construie ao longo dunda estrada, conta con un comercio semellante ao de calquera capital europea.
Diana, de Verín, filla de emigrantes galegos en Suiza, traballa dende fai 10 anos no hotel Grau Roig, ao pe das pistas de Granvalira, e dí que agora a cousa non anda moi ben, hai 100 parados, no país…!, da a impresión que todo o mundo sabe a quen lle falta o traballo.
A Mariña e Antón encantalles baixar escurrindose polo Pic Blanc, unha das cimas máis altas. Logo de varias clases os cativos xa son capaces de baixar por pistas negras.
A sensación de libertade que produce deslizarse pola neve pronto engaiola aos meus cativos. Cando marchamos e lle damos as costas esta terra, Mariña dase a volta, mira, e dí, “Andorra, non te vou a esquecer…”
