Cabalgando, dende Os Peares a Monte Pío.

Voltan as festas. Que corran, que corran, de novo, a empanada e o polbo e, que non falte o viño. A festa foi en Os Peares. Alí Feijóo, ca liturxia de quen é nomeado cabaleiro, no seu matrimonio con Galicia, abrazou os seus veciños, amigos e familiares e prometeu desfacer todos os “entuertos” dos levantados contra o rei. “En Os Peares conocí todo”, “Para saber estar en cualquier lugar hay que saber de dónde eres”.

Este Quixote vainos defender do abuso da lingua galega sobre o español, ise dragón, que nós quere facer voltar a era dos pailáns. Que estean tranquilos os bispos e súa feligresía, vai levantar a prohibición de rezar. A aprendizaxe na tenda, o Corte inglés de Os Peares, o coñecemento preto da clientela, vaille permitir voltar ao sistema clientelar de sempre. As costas galegas, para que protexer os 500m, dende a liña da auga; que manía, ca de auga que hai no atlántico, dende Vigo a Nova York. Novo lema: “Ningún madrileño sen casa no mar”. É un cabaleiro e sempre está cabalgando, pon en venda Monte Pío e o Gaias por 100 millóns de euros que inverte na normalización e dignificación do español na Galiza. A desfeita é grande e hai que aplicarse. As normas do habitat, ¡estes galegos!, non hai xaponeses que viven en dous metros cadrados, pois sí. Logo, nós máis ca eles, un metro, ala, a pensar; medio ambiente, que é iso, hai que pedir a axuda dos cazadores galegos, que nos comen os xabaríns, perdigóns a todo o que se move; turismo, quen inventou o das casas rurais, sen unha soia pita que poña ovos, nós, pois paciencia, seguiremos cabalgando na procura de novas ideas; seguridade social, hai que seguir conciliando o traballo público co privado…

A luz dunha gota de auga

Logo dunha primavera cálida, volta o frío
e logo a auga, que esperta os cheiros no bosque.
Moita auga este ano, non hai polémica.
Nin pedimos, nin nos teñen que dar.
Auga ben feitiña, que non fai dano,
como esas gotas que escorrean pola pranta silvestre,
que medra a carón das vías do tren.
Esas gotas que alimentan o cambio.

A lingua de amor dos galeguistas

XESUS ALONSO MONTERO

"...O problema do galego é distinto agora. Daquela era un idioma prohibido; agora é certo que se perden falantes, pero pasa algo que non pasaba antes: agora hai arquitectos, catedráticos ou directores de banco que falan galego. Nos anos sesenta en toda Galicia só se falaba galego nunha casa con status urbano e universitario, que era a casa de Antón Beiras e de Antía Cal; os demais falaban todos en castelán, comezando por Fernández del Riego, que facía o amor en castelán, e Otero Pedrayo toda a vida falou con súa nai en castelán, e Carvalho Calero faláballe en castelán á súa muller e aos seus fillos. Por que a lingua de amor dos galeguistas é o castelán? É que estaba Franco aí no medio?..." Estracto dunha entrevista a Alonso Montero en Vieiros.

Vaiche boa co auto do "Prestige"

O BNG pon en cuestión a imparcialidade da maxistrada que entende no caso do "Prestige" en Corcubión. A maxistrada está casada con un concellal do P.P. e o auto desta basase nunha peritaxe feita por un asesor do M. Fomento, de Álvarez Cascos, o que tomou a decisión que agora se xuzga.

O citroën de Feijóo, "si nos lo cenden gratis, fenomenal"

Carlos Martínez Buján, antigo profesor de dereito administrativo de Feijoo, retrata con precisión o "tipo delictivo" que se atopa detrás do préstamo de uso do citroën e que ocurriría se a cousa continuara cando Feijoo sexa presidente da Xunta.

"Eso sí, no me cabe duda alguna, en cambio, de que si, una vez nombrado presidente de la Xunta, Feijóo aceptase el préstamo gratuito del Citroën (como es su intención: "Si nos lo ceden gratis, fenomenal"), habrá cometido el referido delito de cohecho, porque como presidente no sólo tendrá atribuidas las aludidas competencias genéricas, sino que además deberá pronunciarse inevitablemente en el futuro sobre asuntos específicos que afectan a la marca francesa: tendrá que contratar con ella e incluso deberá intervenir en caso de (previsible) conflicto entre la empresa y los trabajadores. Y debo confesar que me veo obligado a efectuar esta advertencia de ilegalidad no sólo por lealtad institucional sino también porque en cierto modo me sentiría responsable indirectamente de ella, dado que, si mis cálculos no son erróneos, fui yo el profesor que explicó a Núñez Feijóo los delitos cometidos por funcionarios públicos en el ya lejano curso 1980-1981 en la Universidad compostelana."

Emigrante, de costas ao dourado

1979, na pequena e fría vila de Castro de Caldelas, a chegada de Ovidi Montllor e o pequeno equipo de rodaxe causou certo balbordo. Na mente de moitos estaba a súa interpretación en “Furtivos”, a exitosa película de Jose Luis Borau. Olegario Sotelo Blanco reflexionaba en carne propia sobre o tema da emigración e atreverase a escribir xunto con Armesto Pontón as súas reflexións sobre iste problema. De esa toma de conciencia saíu “Emigrante”, pero sobor de todo Sotelo Blanco Edicións, que naceu en Barcelona e logo trasladouse a Galicia, en certa medida deu a volta na viaxe da emigración. Moitos proxectos culturais nados do “espírito do Shangai”, aquel tren que comunicaba Galicia con Barcelona.

A emigración non é unha ganga… dí, Armesto Pontón, o obreiro, dende a fábrica de Seat, interpretando o seu propio persoaxe, a súa propia vida. Unha mensaxe actual que podería compartir calquera inmigrante Boliviano, Peruano, Polaco ou Senegalés. Non hai que esquecer que daquela o (Instituto de la Emigración) facilitaba todas as formalidades para emigrar, había unha chamada do estado a emigrar… esa maquina cas cores do estado, que tiraba da nosa xente. Salvo Mari Luz Villar e Ovidi Montllor, os outros actores non eran profesionais. O tema do himno choca, pero está clara a idea da chamada a traballar por Galicia, que no caso de Olegario foi exemplar.

Gústame a mestura da ficción e o documental. Gústame a idea de baixarse os pantalóns antes de entrar na taberna da vila para logo voltar ás carreiras de bulleiro da aldea. O emigrante interpretado polo “Grasas” mostra, como dí Manolo Gonzalez, a imaxe do dourado. O mesmo dourado que agora ven os subsaharianos ou outros pobos no primeiro mundo. A parte doce da emigración.

En Flocos, o portal audivisual galego, da Consellería de Cultura, podese ver esta curtametraxe.

Luces, A cultura que virá, X.M. Pereiro

" O que di o programa electoral do PP sobre cultura non enche unha folla."

"Agora non sei qué vai pasar, porque o PP non fala do asunto, quizais porque as súas bases están moi excitadas por poder volver falar español e volver rezar despois de tres anos e medio de prohibición." Quico Cadaval

" Deberían deixar e regar calquera semente". Mercedes Peón

"Eterno navegar" de Uxía

Onte, pola noite, na sala Luz de Gas, Uxía interpretou cancións do seu novo disco "Eterno navegar". Un canto á lusofonía, un album no que Uxía, partindo da tradición galega, achégase aos paises atlánticos, Portugal, Brasil ou Cabo Verde. Foi unha noite fermosa, de inicio da primaveira, con moitos amigos unidos pola voz desta galega, con cancións de "Eterno navegar", e tamén do seu anterior album, "Estou vivindo no ceo".

O carro e o Home, a humanización do carro.

Entre os contidos de Flocos, páxina audiovisual galega, atopei esta xoia da nosa cinematografía. Un documental de Antonio Román con guión e voz en off de Xaquín Lorenxo (Xocas), rodada nas terras de Lobeira.

" O carro e o home, realizado en 1941 na comarca ourensá de Lobeira. Esta película é un relato liñal da vida do carro, unha "biografía do carro" formalmente emparentada coas vangardas anteriores á Guerra Civil. Finalizada a rodaxe, a película quedaría sin sonorizar. Xoaquín Lorenzo gardaría unha copia en Ourense que se montou en colaboración co Museo do Pobo Galego en 1980 por iniciativa do cineasta Eloy Lozano, e Carlos Serrano de Osma sonorizaría outra pola súa conta en 1945." Flocos.

Posible prevaricación de Alberte Feixoo

Ainda non entrou Feixoo en faena e o pasado andalle detrás. Todo apunta a que o Tribunal Supremo vai declarar ilegal o Plan Xeral de Ordenación municipal da cidade de Ourense. Durante o proceso de aprobación, nunha das súas fases, foi trocado o seu contido. Daquela, Oscar Santalices, según dí hoxe El País, denunciou iste feito a Alberte Feixoo, que mirou para outro lado e deulle o visto bo da consellería.

Traballar pola nosa lingua, sen imposicións

“…a educación plurilingüe é moito máis cá promoción dunha segunda ou terceira lingua: é apostar polo
desenvolvemento social, polo enriquecemento da comunidade e pola consecución dun mundo máis
democrático, educado, culto, tolerante, libre e plural.” Universidade de Vigo.
“…Nun mundo cada vez máis globalizado e uniformizado (xa que logo, empobrecido), a parte máis libre e
 intelixente da humanidade aférrase cada vez máis á riqueza das diferenzas, da diversidade natural.
 Preservar a riqueza lingüística e cultural da terra é o mesmo que preservar para o futuro a riqueza
ecolóxica, paisaxística etc.” Universidade de Vigo.
Coido que hai que taballar pola lingua sin que os cidadáns teñan a sensación de que lles impoñen unha lingua. Traballar para que a lingua gane prestixio, para que aqueles que teñen por lingua nai o galego non o deixen ao chegar ás cidades ou teñan complexo.

Suso de Toro identifica ó lixo

"Seguramente Alberto Núñez Feijóo no se imaginó llegar a presidente de la Xunta pisando esa alfombra de basura, pero así llegó. La política es un juego cruel y la política rastrera más; si Núñez Feijóo se duele de manchar sus zapatos debe recordar cómo trató y cómo quedaron Quintana y Touriño. Lo que se les hizo es incalificable. Y no es algo que podamos o debamos olvidar ahora: "Dejemos ya de hablar de esos coches dichosos". Esa basura es el cimiento sobre el que se levanta la nueva legislatura y la nueva Xunta que salga de ese Parlamento."