domingo, septiembre 30, 2007

Embaixada galega en Bos Aires


Mª Xosé Porteiro ven de ser nomeada delegada da Xunta en Bos Aires. A quinta provincia galega terá unha "embaixadora" galega con competencias no eido das relacións comerciais, sociais, económicas e culturais. Por fin unha voz única en Bós Aires. Parabéns. Vieiros publica unha entrevista na que Porteiro fala do seu encargo.
Foto de Vieiros

miércoles, septiembre 26, 2007

Tempo de vendimas


Dín que iste ano a froita é escasa. Poucas uvas.
Pouco viño, ao mellor é de máis calidade.

martes, septiembre 25, 2007

O bosque desanimado

Algunhas ideas sobre o bosque. O bosque desanimado, da serie: As cores do mar de Galicia.
Un documental de Pablo García, feito no 2002.

lunes, septiembre 24, 2007

Memoria

domingo, septiembre 23, 2007

A sala NASA cumpre 15 anos

A sala NASA de Santiago cumpre 15 anos e os seus promotores fan unha festa na que botan a casa pola fiestra. Vieiros faille unha entrevista a Miguel de Lira, un dos pilotos desta factoría: “…As administracións víannos como xente perigosa” e a ela me remito.

Fai un tempo, Carlos Blanco e Miguel de Lira, cando andaban facendo unha curtametraxe entre os piñeiros do parque de Collserola, invitámolos a comer a nosa casa e, a altura do segundo prato, caimos na conta de que Miguel fora compañeiro meu nos primeiros cursos de dereito en Santiago. Daquelo facía uns vinte anos, finais dos oitenta, cando a na facultade de dereito as clases eran de trescentos alumnos. Miguel tiña memoria de case todo… moito rimos lembrando as ocurrencias do “Margarito”, o disparatado profesor de historia do dereito. Parabéns para iste semilleiro que tan bós froitos leva dado e que a Nasa siga descubrindo moitos planetas.

sábado, septiembre 22, 2007

A xunta pon 260.000€ para as ruas do casco historico.


A consellería de Política Territorial ven de otorgar unha subvención para arranxa-las rúas do casco histórico de Castro Caldelas.

Ourense, unha cidade de cine

A capital ourensá convertiuse nunha cidade de cine. A adaptación da obra de Alberto Méndez, "Los girasoles ciegos", publicada pola editorial Anagrama, na que traballa a caldelá Paula Canal, xa empezou a rodaxe. Istes día é habitual ver polas rúas do casco histórico de ourense a José Luis Cuerda, Maribel Verdú ou a Martiño Rivas, o fillo de Manolo Rivas.


imaxes e información de video google/La Región

viernes, septiembre 21, 2007

(I) Viaxe a Paredes, historia dun colchon


Alá á tardiña, entre o lusco e fusco, Pepe Baldonedo estaba a cargar no seu vello Clio uns colchóns. O Baldonedo comprometérase a entregar dous colchóns e un somier, que vendera ese día, ao remata-la xornada. No canellón ao que da “O Comercio Novo”, Pepe acomodaba a mercancía no teito do coche.

—Para onde vas, Pepe…?
—Vou perto de Montederramo a levar istes colchóns.
—Bótoche unha man, vou contigo!

O Comercio Novo é unha tenda fundada a principios do século pasado, ainda que fai un pouco máis dunha ducía de anos atopábase nos baixos da casa que agora ocupa o Banco Pastor, cando era propiedad da familia Casado. Vende colchóns de muelles dende que a xente deixou de dormir nos de lá ou entre as pallas.

Pepe pasoulle unha cordiña aos colchóns que se atopaban no teito, logo meteuna polas fiestras de atrás e tirou ata tensala ben. Nótase que ten atado moitos colchóns. A forma de facelo é moi parecida a como se ataba a herba ou a palla nos antigos carros de vacas. Xa estábamos preparados para sair cando apareceu o tio Domingo, acababa de chegar de Nova York e viña saudar a familia.
Eu pensei que se acaba de chegar dende Nova York, ben seguro que querería seguir viaxando.

—Domingo, vente con nós ata Montederramo que vamos mercar un boi…
—Qué…?
—Que hai que axudarlle ao Pepe a levar uns colchóns.
—Vamos, monta diante, hai que respetar aos maiores.

Para poder abri-la porta de atrás do Clio, Pepe tivo que desata-los colchóns, entrei e logo íl, dende fora, voltou a pasar a cordiña ata apretalos ben.

O coche colleu pola carretera das Laguiñas e enfiou cara arriba. Vou por eiquí por que é máis curto iste camiño e gústame máis. O Domingo ía falando co Pepe da maneira de atar os colchóns no alto do teito, xa levaban un ratiño… que si é mellor asi, que si é mellor da outra maneira…
Pasado San Martiño, decidín intervir e dixenlles,
—Tamén hai un cousa que se chama vaca e non ten cornos…!
—É verdade, … risas…

Perto de Pesqueiras o Domingo sorprendido pola vexetación dixo:
Hai oh!, que verdes están os lameiros. Nótase que iste ano choveu moito. Máis esta zona ten moitos regatiños. É unha zona moi rica. Mira que herva máis verde e abundante. Mira cantas vacas. Ahí hai un bo gando.

O longo do noso camiño, polo lado esquerdo da ventanilla, vamos vendo os moliños de vento. A busqueda de enerxías limpas fixo que se apostara por potencialos moliños que agora son como un enorme bosque branco de dexeño que mudou a paixase destas aldeas.

—É unha boa renda para as aldeas, dice o Pepe.

Tocando Laza, nun lameiro vimos uns fermosos bois. Laza ten fama de boa cria de bois. Agora lévanos para Euskadi, para os concursos de arrastrar pedras.

—Os de Laza traían moi boas caballerías ás feiras. Eran gandeiros ricos.

—Están moi lonxe, nestas montañas, necesitaban boas caballerías para andar os camiños.

—Bueno Domingo, e que vas facer iste verán na casa do Castro…?

—Teño que facer algo, a muller quere cambiar a escada. Quere construila noutro lado. Quere tirar varias paredes e modificar algunha fiestra. Anda con esa teima. Un fulano de Barcelona, que entende bastante, deunos unhas ideas bastante boas.

—E non cres que sería mellor contar co axesoramente dun arquitecto?.

__Non, non creo que sexa necesario.

—Pero Domingo, situar unha escada nunha casa, logo de ter unha que está mal situada, non é cousa fácil.

—Eu contaría con un arquitecto…

—Bueno teño que falar ca miña señora!

Pasamos Sas do Monte e ao pouco chegamos a Paredes, que se atopa no Concello de Montederramo, zona de influencia da antiga Caldelas. É normal que a xente destas parroquias merque no Castro ainda que está a uns 35km.

O pepe sacou do peto un trozo de papel no que estaba anotado o nome do pobo e dos clientes ….

Desengaño



Non, non todo é abandono e desidia na nosa vila… (fontes sen cuidar, verquido de augas residuais sen control, patrimonio sen tutela, parques nas beiras dos bosques, usos incompatibles, mobilidade sen control… hai que desenganarse, o concello está arranxando as rúas do Cimadavila e para que se note empezou pola rúa do desengaño. Para cando as rúas en galego...?. Non está mal, alí fumos e nese estado andamos. Pisamos o novo empedrado da rúa do mesmo nome e por momentos ilusionamonos ca idea de que as cousas poden revirar. Parabéns pola obra.

martes, septiembre 18, 2007

Xaime Isla, a vida dun galeguista


Unha interesante entrevista da serie "Historias de vida" de Xan Leira, publicada na páxina do Consello da Cultura Galega, a un dos fundadores da editorial Galaxia.

domingo, septiembre 16, 2007

Esquire, crónica dun nacemento

Madrid, Gran vía, catorce de setembro, vernes noite, Hotel das letras. Encima do cabezal da cama, na parede, un fragmento dunha obra de Albert Camus, na que se dice dun persoaxe que soio ama de verdade o que non elixiu –a súa mai e o seu fillo-. Frente a dura visión da vida de Camus, salgo á rúa en busca de alguén que me poida axudar a poñer a corbata. Deteño a unha parella, con pinta de xubilados, e pidolles o favor. O home mira aos lados, para ver se se trata dunha broma e hai unha cámara gravando, confíase e lanza as mans ao meu pescozo, sen perder a compostura.
—Que tipo de nudo queres…?
—Non sabería decirlle, na miña vida puxen unha corbata…!
—Onde vas?
—A embaixada americana!
—Entón irache moi ben o nudo Wilson, dí él moi seguro.
—Vale, paréceme ben.

A súa muller rí..., miroa e díme…”está moi acostumado a facerlle o nudo os seus fillos”.

Un taxi lévanos polo centro desta vila que nos últimos dez anos alcanzou dimensións de gran urbe. As luceciñas que pasan a carón da miña fiestra fanme lembrar unha noite, á saída do cine Bilbao. Unha gran nevada e Charo máis eu na nosa vespa voltando para a casa mentres os copos ían blanqueando a gran vila. Penso no gran esforzo e valentía de Andrés e Carlos Rodríguez e o seu equipo de redactores, diseñadores e fotógrafos para sacar adiante iste proxecto que é unha aventura con triple salto mortal e sen rede, por ir soios, sen un gran grupo de comunicación que poña cartos e medios. Eles soios, cos cartos do seu peto e con moita experiencia, profesionalidade e valentía lanzáronse a ela porque, como dice Andrés, “…é un soño que se non o poñíamos en marcha quitábanos o sono, e agora que o temos marcha non nos deixa dormir…”

Unha gran alfombra vermella levounos ata a residencia do embaixador dos EEUU en Madrid. Moita seguridade e protocolo, saúdo ao embaixador e a súa dona. Cámaras, moitas cámaras, flashes, xente coñecida, dos medios, da sociedade madrileña, pasean as súas elegancias polos salóns e xardíns.
— un pouquiño de cava, por favor…!
—Cava, non, champán…!, contesta un camareiro.
—Vale, vale, champán entón.
A muller do embaixador, un cubano marielito adoptado en Texas, non saca os “ferrero” pero hai bós alimentos, boas bebidas, a xente de Hearts —nos que Orson Welles se inspirarou para “Ciudadano Kane”— e moito Smoking e traxes largos…xa temos a revista nas nosas mans, ainda que non estará nos quioscos ata o xoves. Fermosa… a máis digna das do papel cuché. Wody Allen en Portada, toda unha declaración de intencións, nin mozas espidas, nin mozos guapos, nen cores. Ironía en branco e nego, interesantes contidos no interior, moito estilo, un deseño moi coidado… o resultado de moitos meses de traballo.

viernes, septiembre 14, 2007

Xa coñecemos a portada

Esquire nace coroando a Wody Allen. Esta noite, na embaixada americana de Madrid, asistiremos a súa presentación.

sábado, septiembre 08, 2007

Boda en Mazaira

Castro Caldelas, as festas, o irrio e os cabezudos


Dende a nosa casa da Rúa Jose Antonio, antes Rúa Progreso, escomenzaba a escoitarse a banda de Alongos e os foguetes. Non pudéramos ir a recibi-la A Pena, pero ainda podíamos incorporarnos a altura do “Trespés”. O meu pai andaba fora facendo fotos a quen quixera retratarse. A miña mai estaba emocianada pola chegada da banda. Para ela, o paso dos anos, marcábaos a entrada da banda pola estrada de Ourense. Un arrepió subíalle por todo o corpo; era a consciencia de estar viva. Saímos a estrada, o Sr. Abelino, dos últramarinos estaba cun pito na boca e cas mans nos petos, un pequeño sorriso na súa face mirando para os de Alongos que son como da familia, logo de tantos anos vindo á vila. Moita xente acompañaba a banda que continuou ata a airexa.


Onte foi o día sete de setembro e a festa pilloume lonxe. Contaronme a chegada da banda e, xogando co tempo, imaxineu a súa entrada a finais dos sesenta cando o meu pai fixo a foto do irrio e dos cabezudos, mentres eu os miro por detrás imaxinando quen se agocha dentro desas enormes cabezas. Polo que se ve manteño a distancia suficiente por medo as súas cañas. O irrio, con pito quixo fotogrfiarse ca cámara Zeis Ikon ca que meu pai empezou a fotografiar.

Pensámos en ir as festas pero o forte ruido e a dexeneración na que rematou a posta en escea da modernidade, (exceso de tombolas, forte ruido dos coches eléctricos..., desorden…etc), fixo que non contara ca maioría suficiente para tal iniciativa e eso que, iste ano, o tempo prometía. Espero que ista imaxen poida axudar a facer moitas recreacións da festa dos Remedios, según cada quen a viviu, máis alá ou máis aca do transformador. Boas Festas.

Foto de Xoán Bautista Sotelo Blanco (Castro Caldelas 1968)

Adega Vella, un novo mencía na Abeleda

Un exemplo máis do milagre que se está a producir nas nosas ribeiras é aparición dunha nova marca de viño "Adega vella". da man de Jorge Feijoo. Nas súas catro hectareas de viñedos, distribuidos en bancais, cultiva as variedades de uva mencia, brecellao e mouratón. Moito traballo, tesón, paciencia e mimo deron os seus froitos que o parecer chámase "Summum". Parabens por iste nova iniciativa nas nosas ribeiras.

A nova versión dixital da revista "Ribeira Sacra", dirixida por Jesus Losada fai unha achega a esta nova adega e publica unha interesante entrevista a Jorge Feijoo, no seu número 40 de setembro.
Para pedidos contactar co Teléfono 606807897/660047602 ou no correo adegavella@terra.es

jueves, septiembre 06, 2007

A revista “Esquire” sairá a rúa a mediados de setembro



Onte, ao ver a nova no “xornal.com” sobre a saida en castelán da mítica revista de Nova York “Esquire”, editada polo xornalista Andrés Rodríguez, lembrei que axiña tiña que escribir sobre a visita de Andrés, a súa dona Paloma e os cativos ao Castro, a principios de agosto. Alí, no Castro, debaixo dos plataneiros que arodean a terraza da nosa casa, abaneados por un lixeiro vento da Ribeira Sacra, houbo unha interesante achega e intercambio de experiencias de xornalistas, presentes uns e outros amigos asuntes, dos que se falou moito e ben.

En 1989, cando vivíamos en Madrid, Charo entrou a traballar no xornal "El Sol". Directores como José Antonio Martinez Soler e Miguel Angel Aguilar pilotaron esta iniciativa que soio durou tres anos. Ao antigo dono de Anaya saíralle ben a venda das súas accións en Tele 5 e decidiu seguir xogando e aposta-las plusvalías nun xornal, para non ser menos co seu competidor de Santillana. “El Sol” facíase nun ordenador de Apple e or xornalistas escribían na propia maqueta, en pantalla. Iso daquela era toda unha revolución tecnolóxica. Cando se plantexou o peche, os traballadores seguiron sacando o xornal ás rúas, durante o tempo que tardaron en negocia-las indemnizacións. O negarse a distribuilo a empresa, os xornalistas saíron a distribuilo eles mesmos por Madrid. Eu rematara dereito na Complutense e o último lugar onde me vía era exercendo como avogado, sobrábame o tempo e a curiosidade polo periodismo e polo momento que estábamos a vivir levoume a meter o fuciño ata axudar a repartir os xornais. Daquela emocionante aventura quedan amigos como Andrés Rodríguez, Juan Varela e logo sumáronse Salomé García e agora Paloma Leyra.



Andrés, o home que pilotou a edición en castelán da revista de música “Rolling Stones”, entre outros moitos proxectos, contounos a súa nova teima, logo de abandoar ao “Grupo Prisa”, de sacar “Esquire”, con contidos propios. Paloma Leira falounos das entrevistas que fai para a contraportada da “Gaceta de los Negocios” e da súa última entrevista con Miquel Barceló para a revista “Elle”. Falamos das dificultades de facer nacer un medio, dos riscos que hai que asumir cando te convertes en editor, da valentía, da vocación que hai que porlle a ises embrions para que cheguen a madurar e consolidarse, todo isto dentro de unha profesión que está en continua transformación pola velocidade coa que mudan as novas tecnoloxías e que obriga a redefinir a función mesma da prensa escrita.

Na comida falamos do novo proxecto de Juan Varela, a edición dixital do “ADN”. Daquela non sabíamos que Salome estaba a piques de ser contratada polo
novo xornal el “El Público”, como xefa de información. Un novo proxecto que saíra nunhas semáns, lanzado pola potente productora catalana Mediapro, que anda en liortas polos dereitos do fútbol con empresas da orbita do Grupo Prisa.

Outra amiga periodista, Paloma Ortega, que ten visitado o Castro, andaba tamén en San Vicente do Mar. Ë unha pioneira do periodismo dixital e pilota, dende fai anos o Canal Solidario.

“Esquire” presentase en setembro en Madrid na embaixada americana e da súa presentación, si aparecen os “ferrero”, daremos boa conta desta nova, da presentación e dos contidos do primeiro número da revista. Parabéns para istes amigos nesta costosa e dificil andaina indepente.