Lembranza de Xoan Manuel Casado

Fai uns días a miña irmá Fabiola faloume dun CD de Luar na Lubre "Hai un paraiso" que conta cun poema de Xoán Manuel Casado ó que lle puso música Miro Casabella. Un fermoso poema de Xoán Manuel Casado que tanto gustaba do Castro. Ainda non atopei o CD, pero a través da páxina de Luar na Lubre dín con íl. Parece que xa fora musicado en 1977 por Ramiro Casabella para un disco de Voces Ceibes "Tí Galicia". Miro Casabella, unha das voces deste grupo, foi un gran axitador das conciencias galegistas nos estertores do franquisco. Con esta edición dixital resgatase esta balada esquecida e de moi dificil localización e Sara Louraço e Rosa Cedrón poñenlle voz con tono de fado.

O meu país/ é verde e neboento
É saudoso e antergo,/ é unha terra e un chan.
O meu país/ labrego e mariñeiro
É un recuncho sin tempo/ que durme nugallán.

Q quece na lareira,/ alo na carballeira
Bota a rir.
E unha folla no vento/ alento e desalento,
O meu país.

O meu país/ tecendo a sua historia,
Muiñeira e corredoira / agocha a sua verdá
O meu país/ sauda ao mar aberto
Escoita o barlovento/ e ponse a camiñar

Cara metas sin nome/ van ringleiras de homes
E sin fin.
Tristes eidos de algures,/ vieiros para ningures,
O meu pais.

O meu país/ nas noites de invernía
Dibuxa a súa agonía/ nun vello en un rapaz.
O meu país/ de lenda e maruxias
Agarda novos días/ marchando de vagar.

Polas corgas i herdanzas
Nasce e morre unha espranza/ no porvir.
E unha folla no vento/ alento e desalento
O meu país.

Xoan Manoel Casado

Na páxina de "luar na Lubre" podese escoitar un fragmento desta balada.

Xoán Manuel foi un poeta, que alá nos 70 sorprendeu ca súa poesía intimista e irónica nun tempo no que predominaba a poesía social. O seu sentimento por Caldelas, a terra do seu pai e logo súa, quedou reflexado no "Libro de Caldelas" co que obtivo o Premio Nacional da Crítica. Publicou varios libros de poemas ("Rexistro de menores espantos" " O libro de Caldelas", "Antigo futuro"), duas novelas ("O inverno do lobo" e Os Brasileiros") e un libro de conversas con Mendez Ferrín. Parece que o Pen Club, en pouco tempo, publicará a súa poesía completa recopilada por Xesús González.

Compre lembrarlle ó Concello de Castro Caldelas que debería enriquecer a nómina de persoaxes da súa paxina oficial con unha semblanza de Xoán Manuel Casado e incluso valorar a posibilidade de adicarlle unha rúa.

Matilde Sotelo, unha Bilbiricha de 83 anos

Antonte a Matilde cumpriu 83 anos e celebrouno cun xantar no que estiveron unha boa parte dos seus. Quen nós dera estar alí. Para o vindeiro cumpreanos intentaremos non faltar. O ano pasado, o regalo máis interesante, foi unha manta especial para torear os duros invernos. A abóa vive na Airexa, na mesma casa onde naceu. Nun mundo onde todo muda tanto costa imaxinar unha persoa que leve toda a súa vida mirando dendo o mesmo punto de vista. A súa casa non ten calefacción e no inverno, cada día, encende o lume para quentarse e afuma-los chourizos. A súa casa é como un barco que leva surcando os sete mares e sen grandes cambios. Nada no 1923, en plena república, orfa os trece anos, rica herdeira en lameiros e vacas, leva vivido moito, cunha saude forte e un humor a proba de traxedias.

Os seus fillos sentaron na mesa do comedor, presidida polo retrato da familia que lle fixo o meu pai cando andaba a festexa-la miña mai, alá polos 60 e que é un dos iconos que preside as casas dos fillos.

Iste ano os presentes deron conta dun año entre outras viandas. O Antón cantoulle por teléfono o feliz cumpreanos á bisabóa e esperemos que cumpra moitos máis e que siga a saltar os muros de Mazaira con tanta disposición e poida viaxar moitas veces a Nova York a ver o seu fillo Domingo e ir a peluquería de Queens ca súa nora Nélida. Un bico moi forte para a Bilbiricha.

desdesrilanka.blogspot.com

Por fin temos novas de Srilanka. A caldelá Adriana Canal ven de encetar un blog no que nos informa sobre a súa vida nese pais. O blog conta con duas entradas e estamos seguros que en pouco tempo será unha referencia da xeografía caldelá polo mundo. Unha fonte de información dese país no que non hai xornalistas extranxeiros e están a suceder moitas novas das que Adriana irá dando conta.

Adriana Canal, unha caldelá en srilanka

Inverno en Castro Caldelas

Inverno. Xoán Bautista Sotelo Blanco, o fotógrafo, meu pai, posa no Toural, sobre o tanque da auga que ven do Burgo. Son principios dos anos setenta. Cando a neve era un elemento máis da paisaxe invernal. O Castro baixo a neve. O tempo detido. As agullas do frío, arrecendos cincentos, lumes. Noites baixo moitos cobertores de lá. O inverno devolve eses sabores que traspasan o tempo.
Anuncian neve tras-los días de chuvia. A auga tan esperada caeu a moreas. Nos derradeiros días, moitas noticias teñen que ver ca auga. Algunhas falan de desastres. Fortes chuvias, inundacions. Outras son boas. Por fin os encoros están cheos. No Castro, o Concello tamén anda na auga. Están a mudar as tuberías vellas, que eran de uralita. Por fín. Despois de tantos anos de escoitar decir que a uralita provoca cancro. Ben é certo que as condicions políticas do país non axudaron ó concello socialista, ( o Castro irreductible como o poboado de Obelix e Asterix) a acometer obras desta envergadura. Agora que o contexto mudou e por fín hai outra sensibilidade, esperemos que non sexa demasiado tarde para reaccionar.

ELLE, Arquitectura glamurosa

No último número da revista ELLE (diciembre) no que se celebran os 20 anos desta revista, entre felicitacións, moreas de fermosas mozas e o glamour das marcas de gran calidade, destaca na páxina 140, a reportaxe da periodista caldelá Charo Canal sobre as 20 principais obras da arquitectura dos últimos 20 anos.

Unha selección de obras de Siza, Ghery, Campo Baeza, Herzog, Navarro Baldeweg, Moneo... obras que xa forman parte dos iconos da España dos últimos tempos.

Matices

No museo Malba de Bos Aires hai un cadro que representa un conxunto de capas que se van descubrindo cando se van abrindo cremalleras. Detrás de unha cor están outras, cada vez máis pequenas.

Expresa a complexidade e as capas e matices que teñen as cousas. A complexidade deste país formado por aluvions de xentes de todas partes en busca de soños imposibles, como a fundación deste páis. "Fixerono porque era imposible" poema de Mario Benedetti que axuda a explicar as cousas que non teñen explicación.

Os jacarandas de Bos Aires

Nun patio dunda antiga casona había un árbol que podería ter varios centos de anos. O final dunha rama podada, saía unha nova rama cas súas novas follas. Pareceume unha bóa metáfora deste país representada polo tronco vello e podado e a ramiña nova iluminada que representa o renacer diste país, unha vez máis.


É primaveira en Bos Aires. Na maioría das rúas hai jacarandás, un arból de tronco oscuro, parecido o carballo, que ten unha flor violeta que enche as rúas cunha beleza moi singular.

Representar as primeiras formas

As liñas, as primeiras letras, escribir o nome, debuxar, descubrir a linguaxe e representar as formas máis pertas de un, non é tarea facil. Uns nenos van máis rápidos que outros e isto pode causar certas frustacións a algúns pícaros. Metres descubríamos Bós Aires, unha abóa moi versada no aprendizaxe dos cativos, probaba fortuna cos seus netos con resultados moi positivos. Gracias Charo.

Unha casona en San Telmo

No barrio de San Telmo, na rúa Defensa, atópase un exemplo de pazo da aristocracia de Bos Aires. Esta casona estaba distribuida en duas prantas e tres patios, espazos para comerciar, salóns e habitacións dos donos, espazos para o servicio, hortos e cuadras. Logo a aristocracia, nos tempos da fiebre amarilla, mudou a outros barrios da cidade e este edificio foi convertido en "conventillo" ocupado por unhas 32 familias. Moitos galegos que decidiron probar fortuna nestas terras, a principios de século, soian vivir nestes conventillos ata que podían ter vivenda propia. Boa mostra da vida nestes conventillos é a novela "Frontera Sur" de Horacio Vázquez Rial, descendente de galegos. No 1980, iste edificio, foi convertido nunha galería comercial e hoxe representa un exemplo das transformacións sufridas polo Barrio Sur da cidade.