miércoles, enero 28, 2009

Tempos de crisis, recesión



Agora que montañas moi altas bican o chan. Agora que grandes verdades se poñen en duda, agora que soplan novos ventos na capital do imperio, agora que a confianza botouse ao monte, nós, subimos ao máis alto para ter un pouco de perspectiva.
Masella 2009.

lunes, enero 26, 2009

New Deal en caldelas


Moitas obras públicas no Castro e as que virán. Obras moi necesarias, como a canalización de residuos da cubiarca, nos Pilos.
Vallas de ferro e pedra abrazando a airexa. Chan novo no adro. Din que o prado pronto tera novo empedrado, para máis comodidade do aparcadoiro. Calquera instrumento é bo para apoiarse.

Na oscuridade do inverno, os fachós.



Oscuridade, noite, sombras,caldelaos.
Centos de lápices de lume debuxan no aire formas de luz.
Fascinación polo lume dende a caverna, os fachós.

jueves, enero 22, 2009

A Caracocha de Montederramo



A blogosfera continua aumentando na nosas bisbarras. Fai uns días botou a andar "A Caracocha", o blogue da asociación de mulleres rurais de Montederramo. Unha fermosa montaxe da plaza co árbore que da nome a asociación, nas diferentes estacións, fai de cabeceira. Un árbore de 400 anos cheo de lendas.

O inverno da Matilde



A aboa Matilde vive na Airexa, na parroquia de Mazaira. Pertence ao primeiro cuarto do século XX e sempre viviu alí na mesma casa onde os Bilbirichos decidiron asentarse dende fai moitas xeracións. O duro inverno vai caindo pero ela resistese a abandoar a súa aldea. Resiste, como resiste un mundo que non quere desaparecer. Non, non será a última moradora como na novela de Julio Llamazares “La lluvia amarilla”, porque na Airexa hai familias e xente nova con moitas cabezas de gando.

Como decía o gran director de cine, Billy Wilder, que nacera na outra galicia, de Polonia, con unha soia frase debería ser posible definir a un persoaxe. Non fai moito Matilde decíalle ao xenrro, para explicar o mundo, — “malo do rato que soio ten un burato…”.

Entre lusco e fusco, nos camiños que chegan a Airexa soan as esquilas das moitas vacas que voltan as casas. A imaxe é fermosa e mostra a vida que ainda hai nesta aldea.

A Airexa agochase nunha ladeiriña da serra de Mazaira que a protexe dos ventos que veñen polo norte, por Monforte. Aos pes desta aldea os grandes lameiros reparcelados morren no pequeño rio Ferreiros e nas Touzas.

Fai moito frio pero saimos a camiñar polo camiño que vai dende Airexa ata Mazaira. A medio camiño está a casa soia de Alende que foi mercada en internet, por unha xente de Bilbao. A aboa dí que son moi bós veciños pero neste tempo non aguantan co frio e marchan.

— Coido que deberon de equivocarse, compraron en internet, viñeron no verán, cando o clima é agradable e hai moita xente, pero cando chega o inverno as cousas son moi diferentes.

— Tamén vostede vive eiquí. No inverno e no verán.
— Non, pero onde vas comparar, non ten nada que ver.
— Porqué, aboa, porqué non ten nada que ver…?
— Porque eu sempre vivin eiquí, eu non elexin.

Xa vai oscurecendo e Matilde axina decide dar a volta e desandar o andado.

Ao final nevou

Era como si a neve, tan desexada, non quixera que fuxiramos. O mércores, sobre as dez, da maña, nevou a rachar. Facía moito tempo que non vía nevar así no Castro. Bo épilogo para os fachós.

jueves, enero 01, 2009


Fai uns días no xornal "El País" publicaba unha entrevista de Marcos Doespiritusanto ao editor caldelao Olegario Sotelo Blanco que quero compartir en máis alá do transformador.