Pepe Roupeiro e Flavio Morganti

Hoxe "Alicia" deixounos un agasallo, unha entrevista a Pepe Roupeiro e Flavio Morganti a modo de diálogo entre a cocina tradicional e a de vangarda.

"Hai tamén unha revista catalana que se chama Chefsbook que acaba de sacar o seu nº 49. Nel sae unha reportaxe titulada "Flavio Morganti e Pepe Roupeiro. Corazón Gallego". Trata da convivencia da cociña tradicional e a de vangarda. Gostóume moito e, ademáis de ser dous estupendos profesionais, Pepe de Roupeiro os do Castro tócanos de cerca por consorte. É un orgullo que estea tan ben considerado no mundo da gastronomía tamén fóra de aquí".

Os pais da criatura

"El pueblo no puede votar nada que no sea constitucional", dice Fraga
Contesta Roca. "La democracia no se construye con leyes y sentencias, sino con voluntades".

Primavera

Antón entre cincocentos

Ver hoxe cantar aos cincocentos nenos das escolas municipais de Sant Cugat, todos de oito anos, con Antón entre eles, emocionounos, como soio se emocionan os pais. A gravación do meu iPfone non é gran cousa pero da idea da envergadura desta montaxe municipal. A cantata levaba por nome “La ciutat i la lluna”, a cidade e a lúa.

Unha caldelá no Vogue-Paris

Dentro duns días estará na rúa a nova edición de Vogue-Paris adicada a Penélope. Que ningúen se perda a estupenda entrevista da caldelá Charo Canal ao cociñeiro Ferrán Adría e ao cardiólogo Valentín Fuster. Estos dous persoaxes traballan xuntos na Fundación Alicia buscando as claves para vivir mellor e máis anos.

Manoliño da camioneta e Eduardo Barreiros

A mediados dos 70 hai que recoñecer que O Manoliño da camioneta, así o identificaban no Castro, ou Manoliño “o que casou ca filla da Maria Varela, a dos foguetes, era un home triunfador ou esa era a imaxe que proxectaba cando viña polo Castro. Coches e motos impresionantes, boa roupa e símbolos que mostraban o seu poderío. Lembro que viña moito pola festa dos Remedios. Alugaban gran parte do noso pequeño hotel e todo corría pola súa conta. Unha pequena corte de familiares e amigos compartían mesa con iste empresario instalado en Madrid no tempo en que Barreiros se trasladou alí. Non eran habituais por alí persoaxes como o Manoliño e hai que recoñecer que se facían notar.

Fai uns días a “2” de Tv botaba un documental de “Barreiros, motor humano”, producido pola productora de “la región” no 2007, sobre a vida e proezas de Eduardo Barreiros, o mecánico de Gundías —Nogueira de Ramuín— que dende moi pequeño mostrou unha gran habilidade cos motores, logrou transformar o motor de gasolina a diesel, patentou o motor diesel para a Península e en poucos anos montou unha gran industria automovilística, ata ser devorado pola multinacional automovilística Chysler.
O documental mostra a súa loita para poder producir frente ao proteccionismo do INI que apostaba soio por Pegaso. Moitas das pezas dos Barreiros viñan de de Portugal de contrabando e ahí e onde entra o caldelao Manoliño, peza fundamental desta aventura, que foi un dos colaboradores que sempre estaba disposto a arriscarse cos seus camións cruzando a Portugal. Coido que chegaron a ser moi amigos e o éxito de Manoliño sempre tivo que ver moito co de Barreiros.

O fin do mundo

Fai tempo que quería ver a nova película de Rolano Emmerich “2012”, o mesmo director que “El día de mañana”, aquela película na que se “deshelaban” os polos, aumentaba o nivel da auga e a temperatura no mundo, con aquelas increibles imaxes da inundación de Nova York. “2012” xoga con moitas das ideas apocalípticas que circulan por ahí, sobre todo co calendario maya que pronostica o fin do mundo para o 21 de decembro do 2012. Para os que lles gusta o xénero apocalíptico, non ten a calidade de “The Road”, que coido que ainda anda en cartelera e tamén xoga ca mesma idea, pero os efectos e as imaxes creadas en “2012” para representar as catástrofes que lle veñen encima a Terra; o movemento das capas, os volcans, os sunamis, a construcción dunhas enormes arcas e o fin do mundo están moi logradas e consiguen emocionar ante a abrallante posibilidade de ver o fin do noso planeta, tal como o coñecemos. Esperemos que as prediccións sexan erroneas e fracasen como fracasaron no ano 1000, e outras fechas, e non teñamos máis crisis que as económicas.

Necrópolis en Barcino

Os romans tiñan por costumbre enterrar aos seus a carón das vías de acceso as cidades e vilas. Esta foto mostra un pequeño camposanto que se atopa no barrio de “Ciutat Vella” de Barcelona. Os restos da antiga cidade roman atopanse unha pranta por baixo da cota da actual cidade. A gran cantidade de sedimentos que os rios Llobregat e Besos foron tragendo ao longo de dous mil anos elevou o nivel da cidade. Esta necrópolis atopase na na praza da “Vila de Madrid” e é un lugar interesante para visitar.

O Leite que cambia a tendencia do botellón.

Fai uns días atopamonos con unha máquina expendedora de leite nunha rúa céntrica de Puigcerda. Vinte céntimos o embase, 50 céntimos medio litro, e un euro un litro. Había cola para mercar leite fresca. A esas horas, ao final do día, polas rúas céntricas desta vila dos Pirineos, a xente empinaba a botella para beber leite fresca recien ordeñada. A imaxe do botellón, típica de moitas vilas e cidades a estas horas, virou eiquí pola da botella transparente clásica. Como dí o dito, “…en botella e branca: leite.”. Novas formas imaxinativas de chegar ao público, a máis de ser moi divertida e nutritiva.