Vacacións en Dublín

Un novo día en Dublín, nubes, algo de sol, moita luz na terra de U2. Nova casa, un lugar dende onde emocianarnos, sair a buscar novas experiencias, devorar cultura, porse un pouco na pel desta cidade, deste país luchador polas libertades individuáis e colectivas.

Un novo intercambio de casa con unha familia dublinesa; muller branca con un home negro e tres fillos. Unha familia xa case convencional, difícil de imaginar fai 40 anos. Onte chegamos a súa casa en Dublín, no barrio de Ranelach. Unha casa de fináis do XIX, rehabilitada e ampliada fai uns meses por unha arquitecta tocada polo don da poesía. Unha casa que crece sobre a orixinaria sen violala. Gústanos moito, todos son detalles para disfrutar da luz, a vexetación, os mobles, unha cova agarimosa dende onde planear saidas a cazar, a cazar emocións, e voltar, voltar a descansar, a recuperarse para voltar a sair.

Unha cidade, unhas fotos, unha elección, uns mails, unha dirección, e unha chave debaixo do caldeiro do lixo son suficientes para establecer unha relación de confianza e entrar nunha casa a 2000 km da nosa. Ao mellor son cousas así as que farán que o mundo sexa máis habitable.

De Caldelas a Irlanda.

Acabo de entrar no meu blog e non dou tino do tempo que levo sen escribir unha nova entrada. Tiven que comprobar varias veces se a última era verdadeiramente a de Antón e o fútbol. Son tmomentos complicados onde o tempo cada vez é máis escaso, e compre telo para poder escribir sobre calquera tema, ainda que sexa unha pequena entrada. Publico algo a veces no facebook e paréceme interesante como medio para comunicar cousas, propostas, suxerencias, estados, pero é demasiado inmediato, fugaz, efímero.

Acabamos de instalarnos en Dublín, e nestes días de vacacións reais vou intentar voltar a máis alá do transformador, logo de pasar uns días no Castro, que cada vez lle queda menos do mundo de máis alá na súa deriva histórica.

Música brasileña para Antón

De cativo levamos a Antón ao Olímpic para que xugara ao fútbol cos nenos da Floresta. Aceptou, pero cando foi e viu que os nenos xogaban bastante ben, algo non lle gustou, e non quixo voltar. A fináis do ano pasado, Antón ten agora diez anos, o interés por iste deporte de masas surdiu invadindoo todo. Antón quixo a puntarse a unhas clases de fútbol, (Junior, Barça...), fixose inseparable de unha pelota. A súa curiosidade sobre este deporte é infinita. Mira partidos no Ipad, investiga sobre os xugadores actuais, antigos, achégase aos kioscos para mercar xornáis deportivos, tapizou a súa habitación con fotos dos xugadores famosos.Voltou ao Olímpic. Conta as horas e os días para ir aos entrenamentos e os partidos. A súa boa formación atlética pronto deu resultados. Contra o Santa Isabel marcou 6 goles e Antón fixose visibel para o equipo.  Deixou case o atletismo. É un neno moi feliz, e creo que o fútbol axudou moito. Onte cando íamos a Terrassa, estaba nervioso, moi nervioso. dixenlle que se tranquilizara. 

- Papa, si queres que me tranquilice ponme música brasileña."

Planeta caldelao.

Un amigo do Facebook envíame esta fermosa e inquietante imaxe do Castro, do entorno da praza do Prado. Parece, según me dí, que pertence a Eladio Osorio. Non é a miña intención omitir ao autor, máis ben o contrario, pois a través da ollada persoal podemos desvelar algunhas notas da trastenda de cada un. Posiblemente non teña máis intencionalidade ca dun experimento técnico, ou non?. Plantexa un Castro pechado en sí mesmo, egocéntrico, ou a punto de centrifugar..., co foco xusto detrás do Concello, universo ao rededor dunha persoaxe, sombra, con forma humán que sitúa no centro, soia, o demiurgo, que ten o control da creación. Parece como si quixera coller velocidade e escapar ao seu destino... Gustame máis a idea dun pequeno universo, ou planeta caldelao.

Baqueira Beret

Venres, sol, boa temperatura, neve en estado perfecto. Un bo día de esquí, co val d'Arán ao fondo.

Rabo de boi

Cinco horas de paciencia para que a alquimia consiga o milagre deste exquisito prato que provoca os sentidos. "Eu prefiro ser vexetariano, mellor pastariano", dí Antón. Restaurant Puis, Esterri d'Àneu.

Esglesia de Sant Just i Bon Pastor

En Son, unha pequena aldea no cima do Val d'Àneu , atopase  esta maravilla do románico. Antón e Mariña están cansos do primeiro día de esquí e non están para desvíos. Queren ir a piscina de auga quente do hotel.  Dín que xa vimos moitas igrexas e non paga a pena desviarse para ver unha máis. Ainda ca oposición da mitade da asamblea logramos chegar alí; e paga a pena. Non é unha igrexa máis, ten identidade propia. Como no caso das igrexas do Val de Boí, o aillamento e a falta de recursos destes vales,  teñen moito que ver no estado en que chegou ata  nós este patrimonio. Si houbera recursos, as modas habían traer o gótico e outros estilos,  ata mixturalo todo. 

A serenidade do guepardo.

Punnnn... Ainda non rematara o eco do disparo do xuiz, que deu a saída de 400 metros, cando Mariña cruzou dende a pista número oito, a que está máis fora, con gran determinación, ata a pista un, colocandose detrás das tres primeiras atletas.

Logo, xa no ritmo normal da carreira, avanzou, a unha velocidade constante, ata poñerse detrás da primeira. Como o guepardo, que sigue a gacela, que acaba de distraer do grupo, sen cambiar a velocidade, analizando a presa, esperando que canse, ou cometa un erro; así Mariña seguía a a súa compañeira, ata que ao final da primeira volta, petou, mostrando a súa debilidade. Mariña aproveitou para pasarlle, poñerse de primeira, deixar o grupo atrás, ata gañar ca serenidade do guepardo.

Unha noite de nadal.

Falta pouco para que lle metamos man ao capón. A imaxe de Charo e Mariña ca xiringa metendolle o meu coñá ao que queda do capón, confeso que me inqueda. Brutalidade sofisticada. Tres días macerando. Onte ata soñei co capón cabreado vindo cara mín cas xiringas de coñá. Máis tarde, cando vexa o meu trozo no prato, a brutalidade do acto pasado pola destilación cultural, seguro que esquecerei  o proceso para disfrutar da comida, ata o seu fin.

No libro "El testamento francés", de  Andrei  Maquine, que agora me ven a mente ao pensar no capón, Charlotte, dende a fría Siberia lembra a súa vida en Paris a principios do século pasado, e a través dos obxetos que leva ña súa maleta,  vai describindo como era aquel mundo decadente, burgués, excesivo e tolo. 

Agora que a crisis vai para cinco anos, e non fai pinta de que remate eiquí, antes de que caiga este novo imperio román e entremos probablemente nunha nova e longa época escura, vale a pena retratar cada pequeno gran momento, desta sociedade na que todo está a mudar, por si un día, como Charlotte, lle temos que contar a quén quería oilo como era unha noite do nadal.

Notas sobre Dinamarca

Último día en Copenhagen, pronto chegará a hora de voltar a Barcelona, anuncian altas temperaturas alá, máis o que queima é ver a situación na que estamos entrando con esta crisis, que non acada de tocar fondo. Dinamarca tamén ten crisis, pero nada comparable a nosa,  dín que Nokia está desmantelando a súa oficina deiquí..., ninguén fala de crisis, con un 2% de paro, un 22% de deuda pública, sobre o PIB.  Dinarmarca non está dentro do euro, poden actuar sobre a súa política monetaria, darlle a máquina dos billetes, si é necesario, unha forma sutil de devaluación.  Este pequeno país de casi seis millóns de habitantes basa a súa economía nos transportes, bebidas, farmacia, alimentación, xoguetes, petroleo e enerxías alternativas, diseño e algo de turismo. Vendennos 2200 millóns, e vendemoslles 1300 millóns. Eiquí a clase media é máis media que en España. Goberna a social-democracia, teñen unha soia cámara, dividida en cinco rexións e 98 municipios, teñen unha monarquía constitucional; a raiña Margarita está casada con un francés, que pasa gran parte do tempo cuidando o seus viñedos de Francia. O IVA é do 22% dende fai moito tempo. Sete coroas equivalen a un euro. Para nós resulta moi cara, un 100%. Falán danés, pero o 80% fala tamén o inglés. O 90% son protestantes. 0 80% dos habitantes viven na cidade, que son moi ordenadas, as súas vivendas abertas as olladas parecen ben diseñadas e confortables, hai poucos valados, parece un pobo amable e culto. A súa forte relación co mar, 400 illas, fai que adoren o mar, vivir nun barco é un pracer moi apreciado. O Sol, o sol non sobra por eiquí. Os ventos soplan regularmente, de ahí tantos moliños.

Horacio, os tempos da orella

O cancro pudo finalmente co Horacio. Desaparece do Castro e O Prado unha figura querida da súa xeografía humán. Pecha definitivamente o mundo do Patín de Soto. Lexos quedán os días de gloria onde era tradición comer a orella, mollar o pan no aceite, mixturado co pimentón maragato e o sabor da orella. Dise que San Pedro deixouno pasar logo de confesar a fórmula máxica do seu licor café.

A tulipomanía

No século XVII o prezo dos tulipáns creceu de xeito descontrolado xerando unha das primeiras burbullas da historia. Os tulipáns de cores eran tan apreciados que o valor dun só bulbo igualaba ao dunha casa no canle.

A lingúa das volvoretas

A primavera non chegou ainda a Ámsterdam. O frío húmedo traspasao todo. Última viaxe en bicicleta ata o botánico. Os mil viaxes dos holandeses trouxeron, dende fai catro séculos, moitas espécies de árbores e prantas de ultramar. Hai un nenúfar de case 5m, un fento do tempo dos dinosaurios, un hábitat tropical fermosísimo cunha 

pasarela para poder pasear pola parte alta dos árbores, no punto de vista dos monos. O invernadeiro das volvoretas tivo moito éxito entre os meus, poidemos ter nas mans algunhas, ver a súa lingúa en espiral, ca que van lambendo por todo o seu hábitat artificial. En lembranza mercamos algunhas semillas de tulipáns para prantar no noso xardín mediterráneo. 

Os herdeiros de J. Cruyff

A final contra Holanda tivo revancha entre Antón, Mariña, Helena, Lucía e os nenos nativos que apareceron pola praza que había a carón da nosa casa. Grandes partidos, antes de sair a pasear, e a volta, ata altas horas, desagraviaron ós holandeses da paliza do mundial.

En bicicleta por Ámsterdam.

Nunha terra cha como a Holandesa a bicleta é o mellor medio de transporte. Todo está preparado na cidade de Ámsterdam para este vehículo. Os nativos amosan un gran dominio da bicicleta, que as veces fai temer polas nosas vidas.

As escadas

As casas en Ámsterdam son pequenas, e as escadas non poden ocupar moito, por eso teñen moita pendente, case como as dos barcos. Son moi fermosas, pero tamén perigosas. Non é doado quedarse dudando no medio, non hai descansiño.

A Compañía Holandesa das Indias.

Alá polo século XVIII un barco coma éste, da Compañía Holandesa das Indias, fundiuse frente as costas inglesas cando ía camiño de Indonesia. No porto de Ámsterdam pódese visitar unha réplica do barco fundido, ver a súa distribución, como eran as mercancías que transportaba, as especias, como se alimentaban, como vivía o capintán, as súas adegas, a cociña, unha achega a estes viaxes a ultramar en busca das especias que tanto enriqueceron a esta cidade.

A casa de atrás.

Ana Frank estivo encerrada cos seus familiares e acollidos durante dous anos na casa de atrás, ata que foron delatados. Vendo a que viña o seu pai mercou esta casa para desaparecer chegado o momento. A esa outra casa accedíase dende as oficinas da fábrica de mermeladas, a través de unha porta agochada por un mapa e unha estantería móvil. Ana pasaba moitos momentos no faiado da casa, e animábase vendo como ía cambiando o castaño que se vía dende a súa fiestra. O seu diario converteuse en voz e lembranza de miles de cidadans atropellados pola barbarie humán.

Ámsterdam, concentración de talento.

No século XVII, logo da ruptura con España, en poucos anos, Ámsterdam covertese ña cidade máis rica do mundo. Nesa sociedade da tolerancia froreceu a economía e a cultura, e deu lugar ao século de ouro de Ámsterdam.

É curioso que a base do éxito foi a concentración de talento dos expulsados pola relixión doutros países. A Ámsterdam foran a parar os sefardíes expulsados de España e Portugal, os hugonotes expulsados de Francia e os protestantes expulsados de Amberes.

A leiteira de Vermeer

Cando a pintura aposta pola temática do cotidiano. Unha escea íntima dunha leiteira e o pan, elentos da casa cun tratamento da luz que ven dunha fiestra lateral, daquela moi novedoso, e que logo tivo tanta influencia na linguaxe da fotografía e do cine.