El árbol de la vida

A viaxe da vida, os anos 50, a infancia, a desilusión, a relación fillo-pai... preguntas, o cuastionamento da relixión, o sentido da vida... De todo esto trata a película que tivo unha palma de Ouro na última edición do festival de Cannes. Unha gran película escrita e dirixida polo profesor de filosofía, Terrence Malick. Mellor vela en cines. Grandes actores, boa historia e formalmente moi atrevida. Moi fermosa.

Duas caldelas tirando de Capa

Os negativos de Robert Capa, Gerda Taro e David Seymour Chim sobre a Guerra Civil viaxaron en tres caixas, de man en man, ata México. No 2007 foron resgatadas. Unha gran exposición no MNAC presenta este material despois de ser presentado en Nova York. Duas caldelas, Charo Canal, xefa de prensa do Mnac, e Miriam Gonzalez, xefa de prensa da Editorial La Fábrica, traballan na promoción da maleta méxicana. Charo, dende Barcelona, promocionando a exposición, e Miriam, dende Madrid, promocionando o libro que recolle este material.

Enviado desde mi iPhone

Esta noite, Chicago, no Tívoli.

Enviado desde mi iPhone

Carlos no Eixample

Anda estes días o actor galego Carlos Blanco por Barcelona. Xa case non se fan pelis, pero él non para de traballar. Roda en Santa Coloma "La estrellla", primeira película de Alberto Aranda, mergullado no barrio máis multiétnico da cidade. Fai tempo que non nos vemos. Carlos é un tipo cheo de mundos, un pracer parolar con él. Esta cidade deslumbra, dí, eu digolle que teña cuidado ca sangría, quen sabe o que lle meten...!, lamenta Carlos que a xente non saude no hotel onde se aloxa... na Illa de Arousa ainda non se perdeu esa parte da humanidade. Soio se lle nega o saudo aos enemigos.

Enviado desde mi iPhone

Unha tarde de setembro

Ás antigas golondrinas do peirao de Barcelona sumanselle hoxe modernos catamaráns nos que se pode dar unha volta ata ver o perfil completo desta cidade. O seu capitán Gonzalo, un asturiano que pescou con barcos galegos nos sete mares, conduce con suavidade iste gran veleiro. Antón vai na punta disfrutando deste navegar tranquilo, superando o medo ós barcos.

Porto Quilmas

Lembranzas do verán. Porto Quilmas. Carnota. Galicia.

Cidade Blade Runner

De lonxe, esta pranta química que está perto de Lleida, cando pasas pola A-7, parece unha cidade de estética Blade Runner, a película de Ridley Scott.

O Papa e o teatro clásico

O Papa en Madrid sairá de novo a escea, traxes, decorados, papamóvil, iconografía do imperio román..., fai tempo que repite a mesma función, liturxía moi traballada ao longo dos tempos, hoxe en decadencia... postos a ver teatro prefiro o Corral da Comedia en Almagro. Pasamos por alí na nosa viaxe, pero as representacións son os fins de semán, e o festival en en xullo.

Enviado desde mi iPhone

De Mérida a Almagro

Deixamos Mérida, a pequena Roma, como lle decían entón. Tivo o seu explendor entre o século I e II. Ca decadencia do imperio roman veu tamén a decadencia desta cidade, capital da Lusitania. Cruzamos a enorme veiga que subministraba unha agricultura variada a Emerita Augusta, logo muda a paisaxe verde da veiga polas acineiras e os porcos que nós acompañan case ata Almagro.

Enviado desde mi iPhone

"O Polico", perfil dun caldelao.

Se non saes nunca de Ítaca vives sempre nos brazos de Penélope, as sereas no Castro son de montaña e a memoria non é tan fráxil. Polico é contemporáneo meu. O 64 deu bo viño e xente coma mín e como él. É das poucas persoas que sempre atopo no mesmo lugar do tempo, o mesmo sorriso e a mesma actitude ante a vida. É Polico porqué xa o era o seu pai. Mentres bebemos uns llintonis no "Listo" e fuma sen parar cóntame as súas conquistas interiores... as cousas de agora e de antes... o que non se ve, o tempo que pasa, máis parece estar detido.

Enviado desde mi iPhone

Atopan tesouros na Ribeira Sacra

Afirman Víctor e Eduardo, os arqueólogos que están traballando na necrópolis rupestre de San Vítor, en San Lourenzo de Barxacoba (Parada do Sil), que a primeira idea que non se sustenta é a do aillamento destas terras. A través das excavacións, da información dos mosteiros e das lendas estes arqueólogos van trazando as liñas de investigación sobre o mundo da alta idade media nesta zona da Ribeira Sacra. A través do seu blog "sanvitordebarxacoba.wordpress.com" podesen seguir os seus descubrimientos, investigacións, actividades e incluso concertar unha cita para visitar as excavacións. Unha gran aventura para saber un pouco máis sobre os moradores destas terras.

Enviado desde mi iPhone

Castro de Baroña

Di Estrabón que os habitantes deste castro eran "belicosos"...,pode que non fora doado romanizalos, o que é seguro e que tiñan medo, moito medo, a vida non debía de valer un can...dúas murallas, a topografía desta pequena península e a dureza do mar que a rodea dinos que era un bo lugar para defenderse, vivir, pescar peixe e marisco. E a auga...?, de onde viría. Paga a pena achegarse ata alí e sentir a forza da natureza e a pegada da cultura castrexa.

Enviado desde mi iPhone

O que move ao home

Antón, gustouche o paseo de onte...?, si, e gustache Alba...?, está ben... é graciosa.

Nin Antón, nin Mariña se queixaron onte das subidas as cimas de Muros e Carnota en busca de castros, petroglifos e escritos nas pedras. Guiados por Juan e na compañía de Alba e Andrés vamos seguindo a pegada dos homes daquel tempo. Penso no que movía ós homes do neolítico a subir ata estas cimas do fin do mundo a escribir nas laxes e rochos. Debuxos de barcos, figuras humáns, espiráis que representan o tempo... os ciclos, o control das estacións, como moitas culturas a observación do tempo para poder controlar a agricultura.

Enviado desde mi iPhone

Praia da area maior

Enviado desde mi iPhone

Pozas na praia de Carnota

Unha primeira ollada a grandiosa praia de Carnota, con Juan e Salomé, xornalistas, amigos vellos, anfitrions, resgatados do tempo, boa conversa..., sempre que poden escapan estas terras duras e fermosas do fin do mundo, a apropiarse da súa luz, do seu orballo, dos seus montes, dos seus olores e sabores.

Enviado desde mi iPhone

Scoott Bankert e os nomes

Scott Bankert, profesor de cine na univerdidade de Nova York, que casou ca miña prima Debby anda estes días facendo un traballo en París. Onte recibín un correo no que amosa a súa preocupado por unha nova que leeu por ahí. Pareceme interesante compartilo en máis alá...

"...pero que miedo tengo yo – te imaginas si combiaria los nombres de los pueblos de galego para castellano. No es possible, no? Los nombres indican el sabor del región – la alma, la faceta secreta y mistica de la cultura– no puede cambiar los nombres sin perder todo. Obviamente yo no estoy de Galicia – pero me sinto mucho cada vez que yo paso por un pueblito con el sinal en Galego. Es un aspecto muy remoto – muy autóctono – y como tú sabes todo eso existe por la idioma – por la comida, por la calidad de luz de sol, y la lengua. Te imagines Carballiño por Roblecito o Muíños por Molinos o Xermade por Germade. Mí cosa favorita de Galicia despues de la familia allí y la comida y el paisaje son los nombres de los pueblos. Estes nombres rebotan dentro de mi cabeza – juegan con mi imaginación. Di me que no van a cambiarlos! Por favor! :)

Enviado desde mi iPhone

Ollo cos cativos

Mariña fixome prometerlle que iríamos a camiñar cedo pola praia da Abelleira. Pola noite o mar chegaba ata o peirao, hoxe fuxiu centos de metros. A miña filla di que camiña por debaixo do mar, mentres recolle conchiñas de berberechos, ameixas, mexilons...chega Mari Carmen da cofradía... "...hai moitos que co conto dos nenos levan marisco para un paella..."

Enviado desde mi iPhone

Nun lugar de Muros

Logo de atravesar a panínsula, de costa a costa, con parada en Tudela e Burgos, chegamos a Muros, nas rías altas. Unha semán para ver o mar, explorar esta parte do país, e logo pasar uns días no Castro, no centro do mundo...

Un museo pra Atapuerca

Descubriron que os ancestros eran caníbales... que todo se fixo con duas pedras e un cerebro... "...Sen coñecer todos os avatares do pasado non podemos afrontar os perigos do futuro, di o peleontólogo, Eudald Carbonell, gran divulgador dos segredos de Atapuerca.

Enviado desde mi iPhone

Luisa de Folgoso

Axudante do seu marido, Antonio, sastre en Castro Caldelas, nos 50. A confección non daba para moito e a vila ía a menos, pronto marchou ca súa familia a Barcelona, mil traballos, mil aventuras...a mama de Emma e Armando, menudo par. A súa casa foi sempre máis ca un centro galego para o seus veciños. Gratitude, as veces, e esquecemento outras. Moi aprecida e cómplice da miña mai. Si de min dependera tería a medalla Castelao ou a Creu Sant Jordi, pois ás duas identidades serveu esta muller boa e xenerosa.

Enviado desde mi iPhone

Mel, a nosa gata

MNAC, el romanic des del 1934

Cita con Matilde

Matilde é bruxa, meiga..., como quen é mecanico-dentista, vive en Badalona, para ser máis precisos, tocando a Santa Coloma. Viste de branco, con dúas grandes amapolas negras nos seus cabelos. Gusta da pintura, temática das bruxas... A súa casa está ateigada de cousas do pasado, soio a súa enorme tv. de plasma nos devolve ao noso tempo... ten oitenta anos, mentres recorremos a súa casa, repite "... yo no quiero morirme...". Ainda que bruxa ten problemas cos veciños, os seus poderes non lle sirven, ahí é onde entro eu.

"Para Vigo me voy..."

Conflictos terranaes levanme a Vigo. Vigo como porta de entrada e de saída. Non vou a disgusto, para un ourensá Vigo é unha meta, o noso mar..., dí Ferrín que dende alí, en días claros, vense os peiraos de Manhattan...  Alá polos anos 70 os vilegos de Ourense invertían os seus aforros no ladrillo na cidade do Corte Inglés. Tamén dí a míña irma que a nosa mai non tomou conciencia da liberdade ata que tivo unha tarxeta do Corte Inglés.

Enviado desde mi iPhone

A fauna do Dray Martini

No corazón do ensanche barcelonés atopase o Dry Martini, o local de copas máis coñecido da cidade; un retrato da fauna que habita esta cidade. Si atopas sitio na súa barra podes asistir ao espectáculo da mezcla de alcoholes, refrescos, xeos e froitas, nunha posta en escea espectacular. Novos aires neste bar, onte unha muller mixtuba sabores nun mundo reservado ata agora os homes. Non sei como se lle dí... barwoman...?

Enviado desde mi iPhone

Novas dende a Airexa

A herba creceu máis do normal. Todos andan cortando nela antes de tempo. Como este ano choveu tanto...!, dí a avoa.
- Cortan antes de que seque...?
- Si, fillo.
- Pero, logo podrece...?
- Si, dín que as vacas comena igual.
- Non está ben, logo...!,
- Non fillo, non está ben.

Enviado desde mi iPhone

O Tickets, con acento galego

É coñecido que Ferran Adrià pechou o restaurante El Bulli situado na Cala Montjoi, no Golfo de Roses. Un concerto no que actuán máis de 70 persoas para 40 comensais non pode ser rendable, según dí o cociñeiro máis famoso do mundo. Mentres se deseña e pensa El Bulli do futuro, os irmans Adrià non paran de promover novos proxectos. Xunto ca familia Iglesias —os do restaurante Rías de Galicia— abriron un bar de tapas que está dando moito que falar na cidade dos prodixios. O Tickets Bar, a versión low cost de El Bulli, atopase na Avinguda Paralel, número 164. Onte fumos a coñecelo pero soio abre polas noites. Mal horario para nós, haberá que esperar unha ocasión mellor.

Chipperfield e Corrubedo.

As formas da Cidade da Xusticia, de Barcelona, do inglés David Chipperfield lembran as do desaparecido World Trade Center. Un tipo "intelixente" este arquitecto que elexiu o pobo de Corrubedo para facer a súa casa de vacacions, resolvendo con unha linguaxe moi poética a relación cas vivendas humildes desta fermosa vila.

Tarragona, Tarraco

Outra idea da xuventude

"Mama, no es algo malo..!", dile a papa que no se preocupe, que queremos estar allí, no vamos a hacer nada malo..., van todos...!. Tren Praza Floresta/Praza Catalunya. 20h. Un mozo de uns 17 anos que vai sumarse ao 15-M. fala polo móvil ca súa mai.

Enviado desde mi iPhone

15-M, Praza Catalunya

O Cuco e o Cándido

Xa chegou Cándido de Nova York. Este ano chegou máis tarde ca o Cuco, dí A avoa. Tamén dí Matilde, con gran pena e preocupación, que soio hai un Cuco en Mazaira, que morren de fame, a química está acabando ca vida.

Enviado desde mi iPhone

Sombras de cidadanía

Un mozo pakistaní envellecido antes de tempo reflexase sobre o movemento que proxecta o noso tren a través da súa fiestra. O seu voto non conta este domingo. Un rumanes toca unha canción sobre as moreas de soños que nos moven.

Enviado desde mi iPhone

El Cingle, Vacarisses

Como non nos deron nin medalla nin copa decidimos premiarnos achegándonos ata o restaurante de Montse Estruch, unha estrela Michelín. Dende as suas fiestras vese a montaña de Montserrat cas súas formas extravagantes. Ainda non pasamos da auga pero a cousa promete.

Antón gañou

Unha carreira fantástica.

El Congost, Manresa

El discurso del Rey

"...el oficio de Rey se ha convertido en el peor oficio, el de actor"

Enviado desde mi iPhone

... Crisis

Crisis

Acabo de ver a formiga moi lonxe da sua casa. Segue a busca-la vida.

Burbullas de primavera

Poste da luz

Crisis

Unha formiga buscandose a vida.

Alfombra de frores no Maresme

Enviado desde mi iPhone

O terceiro partido do seculo

Sementando

Volta

No bule bule da noite o tren avanza a gran velocidade. Visitas inesperadas asaltan este dormir traqueteado.

Enviado desde mi iPhone

Museo de Orsay, Manet

Acabo de habilitar unha nova ferramenta, publicar entradas no meu blog dende o iPhone a través de Mail.
Esta maña pudemos ver todo Manet no museo de Orsay, o inicio da modernidade na pintura.

Versalles, la grandeur

Máis impresionante que a barreira de pazos de Versalles é a intervención na natureza. Luis XIV e seus inxeneiros e xardiñeriros lograron domesticar os bosques e os ríos dandolle formas xeométricas. É coñecida a forte impresión que causaba o conxunto nas legacións extranxeiras que eran recibidas por Luis XIV ou Luis XV.

A vista dende a terraza posterior aos pazos non deixa a ninguén indiferente. 7 millóns de turistas visitan estes xardíns, tres millóns os pazos. O salón dos espellos foi testigo da firma do fin da primeira guerra mundial. Versalles abandonado e saqueado nos periodos revolucionarios do século XVIII, ocupado logo por Napoleón, hoxe é patrimonio da humanidade.


Antón e Mariña disfrutaron moito das historias que Charo lles foi contando da revolución. Estaban moi impresionados pola guillotina e os seus efectos.

París, un gran mercado

Na avenida da Ópera a publicidade bota man deste gorila. Un cartel de gran tamaño deste simio en actitude resignada e reflexiva non deixa indiferente ao que pasa.

Café Procope

Le plus ancien café du monde...

Xardíns de Luxemburgo

Extraordinario día de sol en París. Os cidadans tomán os xardíns da aristocracia. Mariña e Antón alugan un barco para facelo navegar polo gran estanque.

Visita rápida a Sorbona.

Comida nos cafés que se atopan na entrada da Sorbona. Ao noso carón un home escribe metres disfruta do ambiente, do café e do tabaco. Todos os vicios relacionados ca cultura.

Café Lipp, xirando no tempo

A torre Eiffel e o café Lipp, no Boulebar de Sant Germain

Camiñamos cos cativos patinando ata a torre Eiffel, polo Paris grandioso, imaxinado ao longo de varios séculos. Comprobamos a escala desta torre de ferro, icono mundial, que Barcelona rechazou para a exposición universal de 1880. Daquela o ferro ampliaba ata o infinito as posibilidades de diseño para arquitectos e enxineiros. No cafe Lipp, testemuña da vida literaria e política parisina, os camareiros teñen ganas de esmorga, xogan cos patinetes de Antón e Mariña e ata lles permiten colgarse da porta e xirar.

Habitar espacios vividos

Espertar nunha casa extraña, cos libros, mobles, cadros, roupa, formas, todo o que una familia con dous nenos vai atesorando ata facer seu un espazo. É a diferencia de esta nova forma de viaxar, intercambiando as vivendas, ca tradicional de aloxarse nun hotel, onde podes vivir moitas emocións, pero moi diferentes a de habitar espacios reais, vividos, construidos lentamente.

Un amigo que viu publicado o noso intercambio con unha vivenda nunha illa do Caribe pregúntame si non me inquietaba deixar a outros a nosa vivenda. Resposteille que non pensara neso, quizás temos certa desafección, non nos importa compartir o noso, que outros o usen. Confianza en que nada pode pasar, necesidade de arriscar, de seguir arriscando, de confiar no ser humán.