lunes, noviembre 06, 2006

Modesta, de Nova York ó ceo

Nos EEUU andan a voltas cas eleccións ó congreso. Parece que Bush non o ten facil e no horizonte do capitolio aveciñase un cambio. A complexa sociedade americana, formada por unha poboación multiétnica, decide. Os hispanos forman unha comunidade moi numerosa e cada vez máis influinte. Os que lograron o soño americano sintense fascinados por isa terra e son facilmente manipulables pola opción política máis populista.



No setembro do 2004, cando estaba en Nova York, falaronme de Modesta, unha muller que emigrou, os 19 anos, a finalis dos cuarenta, a cidade dos rañaceos, en plena postguerra. Naceu en Santatecla no ano 30, nunha familia moi numerosa. A miseria moral e económica debía ser moi grande obrigando a ésta caldelá a tomar decisións que marcarían o rumbo da súa vida. A súa é a historia de moitos e un valioso documento para o resgate da memoria dos nosos.

33 comentarios:

Anónimo dijo...

Pone la piel de gallina. Bueno, solo una veraneante más...

Anónimo dijo...

Pone la piel de gallina. Bueno, solo una veraneante más...

Anónimo dijo...

Y el problema grave, añadido, está en aquellos que ni "veraneantes" han podido ser.

Anónimo dijo...

Impresionante. Certo, pon a pel de galiña. Sí, son os veraneantes dos que fala Osorio Castro. Un tipo sensible.

Anónimo dijo...

Como pode vivir nun barrio como ese, tan peligroso.

Anónimo dijo...

O Bronx é un barrio moi grande, que se atopa o norte de Manhattan, con zonas de vivendas ailladas e zonas nas que se mezclan as vivendas con usos industriais ( o caso do barrio onde vive Modesta ) e logo a parte do barrio máis coñecida por sair nas pelis e que é unha zona moi conflictiva.

Modesta dixome que o longo da sua vida no Bronx soio tivera un pequeno problema, facía moitos anos.

O seu primeiro marido, que era de Sas de Penelas tiña un pequeno hostal no Brox, nos anos cuarenta. A vida de Modesta é unha autentica peli.

Máis adiante farei outra entrada con un video con outras anécdotas da súa vida.

Anónimo dijo...

No relato da Modesta hay aventura, valor para afrontar a vida. Ingredientes da épica dun país e as súas xentes.

Anónimo dijo...

É admirable a súa forza. Marcharonse os máis valentes. Os máis dotados pola natureza.

Anónimo dijo...

¡Conmovedor! Me fascina Nueva York a mí también, pero me fascina por esa idea de ciudad multicultural, ciudad construida por la inmigración proveniente de todas partes del mundo. Una ciudad en la que no creo que nadie se atreva a hacer distinciones entre los que son de allí o estan de paso. (ya se que es mucho más complejo que eso pues sí que se forman guetos entre los que provienen de o de, pero ese es otro tema.)

No se puede negar que los gallegos somos un pueblo de inmigrantes. Y estemos donde estemos siempre somos extranjeros, incluso en el lugar donde nacimos. Intento que este hecho sea enriquecedor, como decía la cooperante. En cierto modo las raices dejan de tener tanta importancia, porque optas por mirar al futuro y no al pasado. Te desahaces de las ataduras que impone la morriña por la tierra y empiezas a ser más libre y más feliz. Desde mi punto de vista, tampoco se trata de que adoptes otra nacionalidad, por el hecho de vivir en otro lugar. Yo siento orgullo por mi tierra. Se trata más bien de aceptar la condición de inmigrante, de nómada si cabe. Esa es mi identidad. Soy inmigrante gallega y nunca dejaré de serlo viva donde viva.

Anónimo dijo...

Un día me sentí emigrante y del rico refranero español, que tiene soluciones para todo, me repetía el siguiente refrán:
"No se es de dónde se nace
sino de dónde se pace".
Aproveché lo máximo que Europa me ofrecía y la experiencia fue muy enriquecedora.
Hoy ya en España, pero no en Galicia, me sigo sintiendo emigrante, más bien nómada, una sensación estraña, un querer y no poder... intento recuperar amigos de infancia, de adolescencia y los veo cerca y lejos...me siento gallega y pienso que Galicia es uno de los lugares más bonitos y entrañables ... me identifico con Galicia, con su paisaje, con el aire que se respira,con el olor del mar y de los montes...me gustaría quedarme ahí y no lo hago, pero regreso, siempre vuelvo.

Anónimo dijo...

cuando has vivido aquí y allí ese refrán deja de tener sentido. Tal y como te expresas, tú si que sientes morriña, no te has liberado de la atadura. Disfruta volviendo tantas veces como puedas o quieras, pero mientras no estés allí vive lo que tienes cerca sin tristeza, sin sentirte amputada. El mundo está lleno de paisajes hermosos... ¿realmente qué es lo añoras? Y si realmente tu sueño es volver ¿qué te lo impide?.

Anónimo dijo...

Gracias por los consejos pero en realidad no hablo sólo a título personal.

Quisiera señalar que es muy diferente la situación de los emigrantes gallegos, los pioneros, que la realidad de la segunda, tercera o cuarta generación.
En la 1ª mitad del siglo 20 la emigración se produjo hacia América como es el caso de Modesta y hacia los años 60 el movimiento se dirigió a Europa.
Una cosa es emigrar forzados por la situación de miseria terrible desde una aldea entre las montañas y otra bien distinta es vivir en cualquier parte del mundo como elección personal, con carreras, idiomas etc.

Bautista Sotelo dijo...

O pouco tempo, de chegar a Nova York , Modesta atopou traballo nunha pequena industria textil, situada en Manhattan, onde soio traballaban mulleres. Iste feito, a incorporación ó mundo laboral, gañar os primeiros cartos, a sensación de independencia, confesaba Modesta, foi un dos momentos de máis ledicia na súa viaxe ó Norte.

Bautista Sotelo dijo...

Certo Xoana, hai moitas maneiras de ir polo mundo. Cas alforcas máis ou menos lixeiras pero o final as sensacións que a pranta transplantada ten, ainda que a súa situación mellore 180 grados, son de perda do mundo que un percibe nas primeiras experiencias vitais. É algo que, sen dubeda, ten que ver moito cas emocións e pouco ca razón.

Anónimo dijo...

Polo que se ve Xoana ten viaxado moio.

Anónimo dijo...

aunque el tono lo pareciera no pretendía dar lecciones Xoana, cada cual tiene sus motivos para emigrar y algunos más libertad para decidir. Estoy totalmente de acuerdo contigo que los tiempos han cambiado mucho y que el dinero y la cultura proporcionan libertad. Pero yo me refería más bien a esa morriña, que funciona a menudo como un lastre. De eso es de lo que creo que hay que liberarse. Conocí no hace mucho a un gallego con acento argentino (un eterno extranjero), tenía casi 70 años y desde los 4 no había vuelto a pisar Galicia. Me impresionó oirle decir que a él lo habían arrancado de su tierra. Me imagino que como él hay muchos por todo el mundo que morirán lejos con una pena, con una idea romántica de lo que pudo ser su vida y no fue. ¿No es mejor aceptar tu vida?

Anónimo dijo...

El objetivo principal de la política de Educación llevada a cabo por el Consejo de Europa se refiere a la valoración y al respeto de la cultura y la lengua de origen. Por algo será.

Anónimo dijo...

Non creo que para vivir tranquilo se teña que esquece-lo pasado.

Anónimo dijo...

No es olvidar, es aceptar!!!

Anónimo dijo...

aceptar tu identidad de inmigrante, aceptar tus raices sin olvidarlas ni adoptar una nueva identidad. El origen es un ingrediente más de la identidad, como ya dije yo siento orgullo por mi origen, por mi tierra, me encanta galicia y me siento gallega pese a hacer casi treinta años que estoy fuera. No reniego de mi pasado, no me siento de otro lugar por vivir en él. Soy, como muchos otros gallegos, una inmigrante. Y puedo ser tan feliz o tan desgraciada en cualquier lugar del mundo. Pero no me siento más triste simplemente por no estar.

Anónimo dijo...

Pobres gitanos. Nunca tendran lo que vosotros añorais.
Pobres gallegos. Nunca seran tan universales como los que no añoran.

Anónimo dijo...

Que ben soa eso de ser universal... Modesta non ten morriña. Cando marchou dixo que non voltaría máis...cumprir durante moitos anos, que pasou logo...?

Anónimo dijo...

Porqué a certa idade o árbol busca as raices...

Anónimo dijo...

Me parece estupendo lo feliz y universal que se siente el anónimo. Ojalá que todos los emigrantes se sintieran de igual modo. Conocí emigrantes que habían dejado a sus hijos o a sus padres mayores. No hablaban el idioma del país de acogida ni dominaban el suyo propio y apenas podían resolver los cálculos aritméticos más elementales.
¿De qué emigración hablamos?

Anónimo dijo...

Ha caido un marciano en la primera entrada de O prado.

Anónimo dijo...

La película "Un franco 14 pesetas" refleja sólo en parte la realidad.El aspecto del emigrante trajeado, encorbatado y al que todo se le presentaba fácil no es creible. Sin embargo deja ver la diferencia de sentimientos entre las dos generaciones: los padres que desean volver y a su regreso el hijo ya no se adapta en España y pide marchar a Suiza de nuevo.
Vale la pena ver la película y por cierto este verano la estaban pasando en muchos pueblos de Galicia.

Anónimo dijo...

No te quito la razón, pero hablamos de cosas diferentes. No hablo de lo duro que haya sido la vida del emigrante,no pretendo quitarle mérito ni menospreciar el dolor que supone una separación, sé bien que es como un duelo.
Ni tampoco me refiero a hechar de menos a las personas sino a la tierra. ¿por qué cuando ya toda la familia de un hombre vive en Argentina ese hombre sigue añorando un paisaje, hasta el punto de hacerle sentir una profunda tristeza o una amargura?
hasta el punto de que en su interior siempre hay una lucha entre quedarse con su familia o volverse a galicia.

Por qué este Argentino, que se puede decir que no conocío galicia y que no pudo sentir la separación de su familia porque marchó con ella, tiene con 70 años ese sentimiento de que lo arrancaron de su tierra?


Por cierto por ahí se coló otro anónimo diciendo lo de universal y lo de los gitanos que no tiene que ver conmigo.

Anónimo dijo...

A una emigrante española en París le preguntaron: ¿Qué es lo que más añora? Pues..."La bosta, el olor a bosta" respondió.
Desde mi punto de vista muy respetable es su respuesta.

Anónimo dijo...

E tan respetable. Si cada quen manifestara cales son as pegadas sentimentais que máis lle chaman levaríamonos unha gran sorpresa.

Anónimo dijo...

Cuando tú has tenido que adaptarte a muchos cambios, a formas diferentes de vida, abrir la mente, ver muchas cosas...y vuelves a tú lugar de origen, donde non han tenido que hacer grandes esfuerzo... más que seguir la corriente...entiendes que estás unido sentimentalmente a un paisaje y a alguna gente pero tambien descubres como extraños a vecinos, familiares y amigos, que antes no lo eran tanto y esto siempre es doloroso.

Anónimo dijo...

Gracias xurxo por comprender y dar forma a la complejidad de lo abstracto.

Anónimo dijo...

Non hay seres mais universales côs galegos. Andamos por todo o universo.

Anónimo dijo...

Nunca tendría que existir la emigración forzosa. El conocimiento de esta problemática nos ayuda a comprender a los inmigrantes que tenemos hoy en España, a los ecuatorianos y a los croatas, a los que exponen su vida en cayucos, a todos aquellos que emigran para ayudar a su familia a salir de la miseria.
Y los poderosos ¿Qué hacen?