O sorriso do Paquiño, zapateiro remendón

Canelo voltaba á vila logo de quince anos no Norte. O seu aspecto mudara, traía bo traxe e bos zapatos. Deixouse ver nos cafés da vila, visitou o Comercio Novo, falou con Don Abelardo do que lle rentarían uns aforros a prazo fixo e logo colleu un taxi que o levaría ata Os Ruidos, a aldea onde nacera. A praza do Prado, noutro tempo ocupada polas vestas, mudara o seu aspecto e a modernidade regaláralle o carácter de cruce ateigado de coches que mostraba a nova situación dos seus veciños. O taxi encarou cara á saída sur do Castro e alí, ao lado do Bar Remixio, viu o obradoiro do Paquiño, o zapateiro. Na vila moitas cousas mudaran mais o obradoiro do Paquiño seguía alí, sin ningun cambio aparente. Entón caiu na conta de que cando marchara deixara un encargo onda iste. Decidiu parar e preguntar polos seus zapatos. Cando entrou no obradoiro pequeno e oscuro atopouse co sorriso familiar do Paquiño, que levaba coma sempre levou o pito na súa man dereita. O Paquiño sempre ofrecía un doce sorriso e un tiña a impresión de que ese home sabía algo, ou escondía algún segredo, que ninguén mais coñecía. Alí, no seu obradoiro, o tempo permanecía inalterble. O local estaba ateigado de zapatos pendentes de recoller e de formas coas diferentes medidas. O espacio atopábase impregnado co polviño negro que deixa a maquina que desgasta as suelas dos zapatos.

—Ola Paco, como andas!
—Ben, xa ves, ando con zapatos…! E tí Canelo, pensei que non virías polo encargo.
—Mira, as cousas son así, xurdiu a oportunidade dun visado para o Norte e non perdín tempo.
—Tés moi bo aspecto e os zapatos que traes parecen moi bos; imaxino que xa non quererás os teus antigos zapatos? Era o último remendo que aguntaban, non me foi doado arranxalos. Daquela bailaras ata que se descoseron, lembras…?

Naqueles tempos o custe dos zapatos era bastante elevado e merecía a pena arranxalos, mentres o zapateiro considerara que isto era posible. O Paquiño advertíralle ó Canelo que non ía ser fácil arranxa-los seus zapatos pero que o ía intentar.

—Hoxe non paga a pena arranxar os zapatos. É máis caro que mercar uns novos, espetoulle o Paquiño…
—Bueno, unhas suelas ainda se van poñendo, pero nada de remendos, engadiu.
—Que me vas decir, xa sei que pasaron moitos anos e as cousas mudaron. Mais cos zapatos remendados farei o camiño de volta, onda moza ca que bailei ata rompelo, no San Xoán,… si é que ainda quere voltar a bailar conmigo.

O Paquiño foi un dos últimos zapateiros da vila e era moi popular porque sempre estaba disposto a parolar con calquera que se acercara ao seu obradoido, un espazo pequeno pero grande en humanidade.

Os mociños gustábanos parolar co Paquiño mentres fumábamos os nosos primeiros pitos. Sorprendido por algúns zapatos gardados en bolsas cubertas polo polvo que esperaban a que os seus donos viñeran a busca-los, pregunteille e, lembro que iste contounos ca historia dun home que emigrara e, pasados moitos anos, voltou a busca-los seus zapatos. Iste é a miña pequena recreación e lembranza de un home importante para máis ala do transformador.