“ Para Vigo me voy…”

En xullo non puden adicarlle unha entrada ao pasamento de Ingmar Berman. Tampouco puden falar da rodaxe de unha película de Woody Allen en Barcelona. Son dous directores que me teñen feito pasar bos momentos cas súas películas e dos que quería falar en máis alá do transformador.

Hoxe leo en “El País” unha disparatado artigo de Woody Allen sobre iste excelente director sueco e paréceme unha boa oportunidade para xunguilos neste espazo, nun día tormentoso e cheo de auga, máis ala do transformador, entre piñeiros. Unha paisaxe que se mimetiza nunha fraga galega.

O cine de Berman teimaba sobre as grandes preocupacións do ser human… a mortalidade, o amor, o arte, o silencio de Deus, as crisis matrimoniais…a incapacidade para comunicarse das persoas… Dí Woody Allen: “yo creo que, más que vivir en el corazón y la mente del público, prefiriría seguir viviendo en mi apartamento”. Referindose a Berman…” …estoy seguro que le habría encantado cambiar cada uno de sus filmes por un año más de vida”, de esta forma podría seguir disfrutando de 60 años mas para seguir haciendo películas…”

En xullo Woody Allen estivo rodando por Barcelona. Cando ía rodar na coñecida fachada do Mnac, pediulle os responsables do museo que non o fixeran público, para evitar o exceso de curiosos. A nova peli vai dunha moza americana e pintora que se enamora de Gaudí e de Barden. A miña dona fixo o que pudo para atoparme un papeliño. Xa me vía eu a a pouca distancia de Scarlett Johansson e de Penélope. Parece que as miñas habilidades non lle convenceron o director de Manhattan e a cousa non foi a máis. Logo atopeino, nun Hotel do Paseo de Gracia, tocando ca súa banda de jazz “New Orleans”, sen estar previsto, e non foi posible controlar a emoción cando tocaron a conga “Para Vigo me voy”.