Tempo de vendima

"Para trabajar en un territorio como éste hace falta mucho amor", resume la motivación del sacrificio el presidente del Consello Regulador, José Manuel Rodríguez. Hoxe no xornal "El País".

É fundamental saber galego

"O único que sei é que en Galicia temos dúas linguas, e no mundo de hoxe, falar cinco é mellor que falar tres. É fundamental saber galego, que é o noso idioma e que nos emparenta con 300 millóns de lusófonos, e saber castelán, que nos conecta con 500 millóns de hispanohablantes. Hai que saber explotar e sacar o rendemento que significa iso". Cesar Antonio Molina, exministro de cultura. El País, hoxe.

FOTO: Miguel Angel Benedicto

Autodeterminación para Catalunya...?, si

Os cidadáns de Arenys de Munt exercen os seus dereitos fundamentais, nunha consulta popular, entre gritos dos feixistas.

A aldea, o antigo e o novo

Unha fermosa achega a un mundo en proceso de desaparición. Documental de Ignacio Vilar, o director de Pradolongo.

A viaxe brabú

Un documental de Marta Barros e Sonia Piñeiro sobre o movemento bravú. Xurso Souto, dende o seu programa de radio na Ser lévanos polo mundo do Bravú. Moi bo.

O reino do cativo Balduino, lembrando ao Nano Baldonedo

Os meus primeiros anos están asociados á rúa Progreso, —que fermoso nome a resgatar—, onde o meu pai tiña o seu estudio de fotografía e a vivenda, pero sobre todo lembro o espazo diante do comercio novo, ese é o gran espazo da miña infancia, e alí estaba o vello comercio novo, os “almacéns Harrods”, dí con orgullo Iago Casado, un comercio de ultramarinos mítico na Terra de Caldelas. Alí un podía mercar dende bacallau ao mellor pimentón e as mellores conservas, panos de Sabadell, boinas de Bilbao, ata cobrar un cheque librado na Habana, a través do Banco Pastor. Un microcosmos ao que me gustaba ollar, sentado no alto do inmenso mostrador de madeira de castaño. Alí reinaba Don Abelardo, o home de Casado Nieto no Castro, que era un tipo que a un neno lle metía respeto e que adicou un gran esforzo a esclarecer se o noso rio se chamaba Edo ou Caldelas. Pero daquela a alma do comercio era o Nano, como máis tarde foi o Pepe. Alí o tempo pasaba lentamente, escoitando mil historias. Os cativos xogabamos diante deste comercio, era un lugar amigo e coido que amolábamos moito pero non lembro conflito algún. Nano decidiu rebautizarme como Balduino, polo nome da miña irmá Fabiola, e durante esa etapa da miña vida reinei naquel espazo, ou así é como eu o lembro. Se a miña información é boa, Nano Baldonedo foi un dos catro que fundaron o PSOE de Castro Caldelas, e esta é a miña pequena lembranza dun home bo de caldelas.

Pepe Rubianes tamén é noso

Artistas cataláns e galegos lembran a Pepe Rubianes, falecido en Barcelona, onde pasou gran parte da súa vida. Este galaico-catalán foi nomeado fillo predilecto de Vilagarcía. Na foto aparece Carlos Blanco que fixo unha lembranza do humorista de Vilaxoán.

"Habíamos oído hablar de él, así que nos fuimos a verle actuar en Móstoles, donde tenía una función. Nos entusiasmó su estilo hasta el punto de que ejerció una gran influencia sobre todos nosotros, que en aquel momento estábamos creando Chévere", cuenta el actor Miguel de Lira. La pasada noche, los Chévere recordaron a Rubianes con un pasaje de Río Bravo, su primer éxito como grupo. "Los diez primeros minutos de la función son fruto de la inspiración directa de aquel gallego forastero en Barcelona que acabábamos de conocer". La amistad llegó después y, en 1993, Rubianes compareció a taquilla durante varias noches en una recién nacida Sala Nasa de Santiago. Era la primera vez que actuaba en Galicia y lo hizo con el montaje En resumidas cuentas. Miguel de Lira (El País).

Renace o café-bar velódromo

Hai bares e cafés en Barcelona, Madrid, Santiago, Viena, Bos Aires, por citar algunhas cidades con cafés históricos, que lograron sobrevivir a decadencia e naufraxio de estes espacios de comunicación. O bar velódromo é un bo exemplo, foi fundado nos anos 30 e acaba de ser resgatado cando xa o dábamos por desaparecido. Un lugar que se atopa entre a rúa Muntaner e a rúa Diagonal, no corazón da Barcelona divina, divina pola “Gauche Divine”, nome que lles deu Joan de Segarra a un grupo de intelectuais e artístas, burguesía e clases altas, arquitectos, fotógrafos, filósofos, poetas, editores, cineastas, diseñadores. Case nada, xente como Herralde, os irmans Moix, Gil de Bietma, Rosa Regas, Bohigas, Bofill, Tusquets, Raimón, Serrat, Gonzalo Suarez, Serena Vergana, Vicente Aranda etc, que se movian nos anos sesenta e setenta, entre os locais da calle Tuset e este Bar-café, que sobrevive a todos eles, logo de pasar por unha restauración moi coidada e respetuosa. Un lugar tranquilo no corazón máis autentico da cidade onde se pode leer tanquilamente un xornal, falar, conseguir tabaco nos baños e probar as tapas de sempre, un pouco reinventadas.

Reglamentar o desorden

"querer reglamentar el desorden social está condenado siempre al fracaso", Juan Goytisolo, ayer en "La Vanguardía" en referencia a polémica entorno as novas de "El País" sobre a prostitución perto da Boquería.

Xa funciona a máquina do tempo

A Fundación Thyssen-Bornemisza ven de inventar a máquina do tempo. Xa é posible viaxar pola historia da pintura, comodamente, sen risco pro pelexo e por un prezo razoable.

Setembro, tempos novos, imaxe transformada

Xa van catrocentas e pico entradas en máis alá do transformador, catro anos na blogosfera, comenza o novo curso, anuncio de máis impostos ao capital, máis solidaridade, cambio de paradigmas, Berlusconi acabará controlando unha parte do pastel mediatico da península, máis redes, máis amigos, nunha sociedade cada vez máis aillada, fortemente individualista, cada vez máis insolidaria. O furacán Jimena ameaza con barrer a Baixa California. Bo momento para facer un cambio de imaxe. Espero que vós guste a foto deste vello transformador, no medio da paisaxe.