Piz Nair, un café nas alturas.

A nosa cabina estaba chegando a cima de Las Trais Fluors, a 2600m de altitude, Mariña achegouse a mín, e en baixiño, díxome, "papa creo que non me lembro como se esquía.".
--Tranquila é como andar en bicicleta, non sabes como mantés o equilibrio, pero cando te pos non cas ao chan. O esquecemento durou varias caidas, logo foi increible esquiar con Mariña e Antón durante moitos kilómetros por pistas azues e roxas, que eran como negras, dí Charo, polo menos eu vinme negra. Un día fermoso por Marguns, Corviglia e Piz Nair mentres lucía un sol xeneroso.