Na aula 111 do departamento da facultade de filoloxía non quedaba nin un soio pupitre valeiro. O home que renovou o teatro galego estaba a piques de entrar e a expectativa era grande. Moitos galegos de Barcelona citáronse nesta emblemática aula para escoitar a voz máis famosa do teatro galego.
“… o único importante do conto é o inexplicable…”
Quico empezou facendo un repaso dos valores dos contos tradicionais, botando por terra a inxenuidade das mensaxes que agochan. “…valores que se instalan no subconsciente e logo convertense en ideas propias…”
Nos seus contos, Quico, fala de espectros, de posesións, de seres que invaden os corpos, dos mortos que viaxan no corpo dun familiar como invitados. A risa e o medo combinados. O temor ó inexplicable. Do real e do subreal. Dun mundo próximo ós galegos. Igual ca no caso de García Marquez, a aboa de Quico contáballe historias nas que o inexplicable convivía armonicamente co real.
1 comentario:
Quico es alucinante. Lo descubrí en los 90 cuando estudiaba en Santiago y lo de los Contacontos empezaba a ponerse de moda. Ahora sé que no era una moda pasajera sino parte de nuestra ancestral cultura literaria oral y me alegro infinitamente de que siga ahí entreteniéndonos con sus historias.
Publicar un comentario