Esquire, crónica dun nacemento

Madrid, Gran vía, catorce de setembro, vernes noite, Hotel das letras. Encima do cabezal da cama, na parede, un fragmento dunha obra de Albert Camus, na que se dice dun persoaxe que soio ama de verdade o que non elixiu –a súa mai e o seu fillo-. Frente a dura visión da vida de Camus, salgo á rúa en busca de alguén que me poida axudar a poñer a corbata. Deteño a unha parella, con pinta de xubilados, e pidolles o favor. O home mira aos lados, para ver se se trata dunha broma e hai unha cámara gravando, confíase e lanza as mans ao meu pescozo, sen perder a compostura.
—Que tipo de nudo queres…?
—Non sabería decirlle, na miña vida puxen unha corbata…!
—Onde vas?
—A embaixada americana!
—Entón irache moi ben o nudo Wilson, dí él moi seguro.
—Vale, paréceme ben.

A súa muller rí..., miroa e díme…”está moi acostumado a facerlle o nudo os seus fillos”.

Un taxi lévanos polo centro desta vila que nos últimos dez anos alcanzou dimensións de gran urbe. As luceciñas que pasan a carón da miña fiestra fanme lembrar unha noite, á saída do cine Bilbao. Unha gran nevada e Charo máis eu na nosa vespa voltando para a casa mentres os copos ían blanqueando a gran vila. Penso no gran esforzo e valentía de Andrés e Carlos Rodríguez e o seu equipo de redactores, diseñadores e fotógrafos para sacar adiante iste proxecto que é unha aventura con triple salto mortal e sen rede, por ir soios, sen un gran grupo de comunicación que poña cartos e medios. Eles soios, cos cartos do seu peto e con moita experiencia, profesionalidade e valentía lanzáronse a ela porque, como dice Andrés, “…é un soño que se non o poñíamos en marcha quitábanos o sono, e agora que o temos marcha non nos deixa dormir…”

Unha gran alfombra vermella levounos ata a residencia do embaixador dos EEUU en Madrid. Moita seguridade e protocolo, saúdo ao embaixador e a súa dona. Cámaras, moitas cámaras, flashes, xente coñecida, dos medios, da sociedade madrileña, pasean as súas elegancias polos salóns e xardíns.
— un pouquiño de cava, por favor…!
—Cava, non, champán…!, contesta un camareiro.
—Vale, vale, champán entón.
A muller do embaixador, un cubano marielito adoptado en Texas, non saca os “ferrero” pero hai bós alimentos, boas bebidas, a xente de Hearts —nos que Orson Welles se inspirarou para “Ciudadano Kane”— e moito Smoking e traxes largos…xa temos a revista nas nosas mans, ainda que non estará nos quioscos ata o xoves. Fermosa… a máis digna das do papel cuché. Wody Allen en Portada, toda unha declaración de intencións, nin mozas espidas, nin mozos guapos, nen cores. Ironía en branco e nego, interesantes contidos no interior, moito estilo, un deseño moi coidado… o resultado de moitos meses de traballo.