(I) Viaxe a Paredes, historia dun colchon

Alá á tardiña, entre o lusco e fusco, Pepe Baldonedo estaba a cargar no seu vello Clio uns colchóns. O Baldonedo comprometérase a entregar dous colchóns e un somier, que vendera ese día, ao remata-la xornada. No canellón ao que da “O Comercio Novo”, Pepe acomodaba a mercancía no teito do coche.

—Para onde vas, Pepe…?
—Vou perto de Montederramo a levar istes colchóns.
—Bótoche unha man, vou contigo!

O Comercio Novo é unha tenda fundada a principios do século pasado, ainda que fai un pouco máis dunha ducía de anos atopábase nos baixos da casa que agora ocupa o Banco Pastor, cando era propiedad da familia Casado. Vende colchóns de muelles dende que a xente deixou de dormir nos de lá ou entre as pallas.

Pepe pasoulle unha cordiña aos colchóns que se atopaban no teito, logo meteuna polas fiestras de atrás e tirou ata tensala ben. Nótase que ten atado moitos colchóns. A forma de facelo é moi parecida a como se ataba a herba ou a palla nos antigos carros de vacas. Xa estábamos preparados para sair cando apareceu o tio Domingo, acababa de chegar de Nova York e viña saudar a familia.
Eu pensei que se acaba de chegar dende Nova York, ben seguro que querería seguir viaxando.

—Domingo, vente con nós ata Montederramo que vamos mercar un boi…
—Qué…?
—Que hai que axudarlle ao Pepe a levar uns colchóns.
—Vamos, monta diante, hai que respetar aos maiores.

Para poder abri-la porta de atrás do Clio, Pepe tivo que desata-los colchóns, entrei e logo íl, dende fora, voltou a pasar a cordiña ata apretalos ben.

O coche colleu pola carretera das Laguiñas e enfiou cara arriba. Vou por eiquí por que é máis curto iste camiño e gústame máis. O Domingo ía falando co Pepe da maneira de atar os colchóns no alto do teito, xa levaban un ratiño… que si é mellor asi, que si é mellor da outra maneira…
Pasado San Martiño, decidín intervir e dixenlles,
—Tamén hai un cousa que se chama vaca e non ten cornos…!
—É verdade, … risas…

Perto de Pesqueiras o Domingo sorprendido pola vexetación dixo:
Hai oh!, que verdes están os lameiros. Nótase que iste ano choveu moito. Máis esta zona ten moitos regatiños. É unha zona moi rica. Mira que herva máis verde e abundante. Mira cantas vacas. Ahí hai un bo gando.

O longo do noso camiño, polo lado esquerdo da ventanilla, vamos vendo os moliños de vento. A busqueda de enerxías limpas fixo que se apostara por potencialos moliños que agora son como un enorme bosque branco de dexeño que mudou a paixase destas aldeas.

—É unha boa renda para as aldeas, dice o Pepe.

Tocando Laza, nun lameiro vimos uns fermosos bois. Laza ten fama de boa cria de bois. Agora lévanos para Euskadi, para os concursos de arrastrar pedras.

—Os de Laza traían moi boas caballerías ás feiras. Eran gandeiros ricos.

—Están moi lonxe, nestas montañas, necesitaban boas caballerías para andar os camiños.

—Bueno Domingo, e que vas facer iste verán na casa do Castro…?

—Teño que facer algo, a muller quere cambiar a escada. Quere construila noutro lado. Quere tirar varias paredes e modificar algunha fiestra. Anda con esa teima. Un fulano de Barcelona, que entende bastante, deunos unhas ideas bastante boas.

—E non cres que sería mellor contar co axesoramente dun arquitecto?.

__Non, non creo que sexa necesario.

—Pero Domingo, situar unha escada nunha casa, logo de ter unha que está mal situada, non é cousa fácil.

—Eu contaría con un arquitecto…

—Bueno teño que falar ca miña señora!

Pasamos Sas do Monte e ao pouco chegamos a Paredes, que se atopa no Concello de Montederramo, zona de influencia da antiga Caldelas. É normal que a xente destas parroquias merque no Castro ainda que está a uns 35km.

O pepe sacou do peto un trozo de papel no que estaba anotado o nome do pobo e dos clientes ….