Fermoso día de sol, transparente, nítido. Frio inverno entre os piñeiros. Atrás quedan as choivas do outono. Mentres Antón e Mariña reiteran a súas demandas de vida social, lembro a Quico Cadaval, antonte no centro galego e logo xantando no Oleum do MNAC, contando a historia de Ismael, que desembarcou alá nos 70, na “Carreirana”. Ismael era un mariñeiro negro, extranxeiro, culpable de roubar un atún. A espera do xuizo, iste Ulises queda en terra galega e vive un historia de amor imposible e unha chea de conflictos neste mundo pre-moderno de Riveira. Unha historia real das Rías Altas, tal como eu a vín, dí Quico, mentres come no salón do trono un carpaccio de pes de porco.
1 comentario:
Recuerdos para el contador de historias. Que no deje nunca de vivir la suya propia.
Publicar un comentario