martes, septiembre 09, 2008

Nano e Xerardo entre bandulinas e bandeiras


Mitade do século pasado. Nun destartalado sotano da Avenida de Ourense, debaixo do Concello, cunhas grandes fiestras que miran para a Debesa do Conde, uns cativos preparan unha tandada de bandeiras. Comparten o espazo con algún resto de mobiliario da vila, os palcos, desmontados e apilados, da banda e da orquesta. Un mozo dirixe a operación. A oportunidade de participar na confección das bandeiras concede certo estatus de maior aos cativos. Barullo de mociños mezclado co sonido das esquilas das vacas do Bernardino que pastan a carón, no lameiro do Condiño. Tensados os cordeis dunha tanda e preparado o engrudo con auga e farelos, os cativos van pegando ordeadamente, deixando a distancia adecuada, as bandulinas e bandeiras de cores.

Tarde do día seis, setembro, deste ano. Os cativos xa son máis que mozos. Nano e Xerardo son pillados furtivamente facendo bandeiras na trastenda da súa casa. Igual que medio século atrás, con engrudo, feito de farelos e auga e seguendo o mesmo ritual, caladiños, metidos na súa fuxida sentimental, van facendo tandas nas que combinan as bandeiras e as bandulinas. Os barrios do Castro, logo de moito conflicto, conseguiron certa autonomía, no tema das bandeiras, e cada un prepara as súas. Nas Laguiñas están moi organizados. Sen esperar ao licor café esta xeración incombustible sale a por as bandeiras. Nano dí que as súas están tan ben feitas que duran anos.

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Gracias Charo, precioso.

Anónimo dijo...

É certo, como marca a infancia. E ainda seguen facendo bandeiras.