Xa non soa a serra do serradeiro do Luisiño. Pouco a pouco foi desaparecendo o tellado e logo do tellado, iste almacén, símbolo da industrialización de Caldelas, parece que quere virse abaixo. Resistiu as embestidas da ampliación da vila. O seu arredor quedan algunhas madeiras que quixeron transformarse noutra cousa e non o lograron. A escola estaba perto diste serradero e o ruido de fondo de ise espazo era a súa serra. Un corazón que latía o longo do día e animaba a xornada escolar. Arbores que mudan en táboas. Táboas secando que se transforman en torres para escalar. Un mundo máxico para uns rapaces que non andaban sobrados de xugetes. Ecos de finais dos sesenta.
No hay comentarios:
Publicar un comentario